จิ่วฉงจื่อ - จือจือ
เรื่อง จิ่วฉงจื่อ (Jiu Chong Zi)
แต่งโดย จือจือ (Jue Jue) แปลโดย ยูมิน
ตระกูลโต้วแห่งเป่ยโหลวมีพื่นเพเป็นพ่อค้าเร่ บรรพบุรุษเป็นเด็กฝึกงานในร้านผ้าไหม แต่รักดีทำงานจนได้เป็นเถ้าแก่รอง ก่อนลาออกและสร้างตัวจากการค้าใยฝ้ายที่เจินติ้ง ขยายกิจการเป็นค้าผ้าไหม สมุนไพร เครื่องประดับ ฯลฯ จนมั่งคั่ง แต่กับสตรีตระกูลบัณฑิต บุตรชายได้แต่งกับสตรีสกุลจ้าวแห่งสิงถังที่ถึงไม่ร่ำรวยนัก แต่สืบบรรพบุรุษถึงราชวงศ์โจวและยังเป็นสกุลเชื้อพระวงศ์ราชวงศ์ก่อน
บุตรชายของจ้าวซื่อทั้งสองคนผ่านการสอบขุนนางจิ้นซื่อ คนโต โต้วห้วนเฉิง ก้าวหน้าในราชการ คนรอง โต้วห้วนเฉิง ลาออกมาทำกิจการค้าทั้งแร่ ขนส่ง เสบียงหลวง เกลือ ฯลฯ จนยิ่งร่ำรวย พี่น้องมีความแตกต่างทางความคิดเห็น จ้าวซื่อจึงตัดปัญหาในอนาคตโดยให้ลูกทั้งสองแยกสกุลเป็นตะวันออกตะวันตก
ครอบครัวฝ่ายตะวันออกของโต้วห้วนเฉิงมีบุตรชายสองคน บุตรชายทั้งคู่และบุตรเขยสอบผ่านเป็นขุนนาง มีทายาทจำนวนมาก คนที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นหลานคือคุณชายห้า โต้วซื่อซู ที่อาจารย์ซือจั้วในการสอบคือ เจิงอี๋เฟิน ปราชญ์มหาสำนักแห่งเน่ยเก๋อและราชเลขาธิการกรมขุนนาง ภายหลังโต้วซื่อซูได้รับตำแหน่งในเน่ยเก๋อและเป็นเจ้ากรมขุนนาง
ส่วนฝ่ายตะวันออก โต้วห้วนเฉิงเสียชีวิตตั้งแต่ไม่ถึงสี่สิบปี เหลือลูกชายคนเดียว โต้วตั๋ง ที่โต้วห้วนเฉิงเลี้ยงดูจนสนิทสนมกับลูกผู้พี่อย่างมาก โต้วตั๋งปราดเปรื่องมีพรสวรรค์ แต่อายุไม่ทันสามสิบก็ลาออกจากราชการ ไร้บุตรจนอายุสี่สิบ จึงได้บุตรชาย โต้วซื่ออิง จาก ชุยอี๋เหนียง เด็กถูกภรรยาเอกเลี้ยง ชุยอี๋เหนียงถูกส่งไปหมู่บ้านชาวนา หลังภรรยาเอกเสียชีวิต ติงอี๋เหนียง ที่ไม่มีบุตรก็ดูแลจวนต่อมา
โต้วซื่ออิงแต่งงานกับ จ้าวกู่ชิว ที่มาจากตระกูลของทวด แต่ตอนนี้ตระกูลจ้าวเริ่มตกต่ำ ไม่มีจิ้นซื่อมาเกือบสี่สิบปี คนที่เป็นความหวังคือพี่ชาย จ้าวซือ ที่เรียนหนังสือในสำนักวิชาสกุลโต้ว สนิทสนมกับคุณชายสกุลโต้วมาก จ้าวกู่ชิวมีลูกคนแรกเป็นหญิง โต้วเจา หรือ โซ่วกู
โต้วซื่ออิงที่ไปสอบระดับมณฑลที่นครหลวง ได้พาหญิงสาว หวังอิ้งเสวี่ย กลับมาด้วย นางเป็นบุตรของขุนนาง หวังสิงอี๋ ที่เป็นศิษย์ร่วมสำนักกับพ่อของจ้าวกู่ชิวและเป็นบัณฑิตรุ่นเดียวกับโต้วซื่อซู หวังสิงอี๋ต้องโทษเพราะสนับสนุนจิงอี๋เฟินยื่นฏีกาทัดทาน ถูกเนรเทศไปซีหนิงพร้อมบุตรชายคนโต ครอบครัวอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงอย่างยากลำบาก หวังอิ้งเสวี่ยถูกถอนหมั้น แต่หลังจากหวังอิ้งเสวี่ยมาอยู่กับโต้วซื่ออิงไม่นาน หวังสิงอี๋ได้รับการสนับสนุนจากจิงอี๋เฟินให้กลับมาเป็นขุนนาง ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว เป็นผู้ตรวจการส่านซี สามารถท้านทานการบุกรุกของมองโกลที่ชายแดน อีกหลายปีให้หลังยังรับตำแหน่งของเจิงอี๋เฟิน
จ้าวกู่ชิวที่รักโต้วซื่ออิงอย่างมากถูกบีบคั้นจนฆ่าตัวตาย แต่คนภายนอกคิดว่าป่วยตาย กว่าโต้วเจาจะรู้จากสาวใช้ ถั่วเหนียง ก็โตขึ้นมากแล้ว โต้วซื่ออิงแต่งหวังอิ้งเสวี่ยเป็นภรรยาคนใหม่ทันที มีลูกสาวลูกชายคือ โต้วหมิง และ โต้วเสี่ยว โต้วเจาที่ยังเล็กมากถูกหลอกให้เกลียดครอบครัวของลุงจ้าวซือ ถูกส่งไปอยู่กับอี๋เหนียงที่หมู่บ้านชนบทจนโต ซึ่งเป็นเวลาที่โต้วเจามีความสุขมาก
เมื่อโต้วเจาปักปิ่น ก็ได้แต่งงานกับจี่หนิงโหว เว่ยถิงอวี๋ ที่หมั้นหมายแต่เด็กเพราะมารดาของทั้งสองฝ่ายสนิทกันและจ้าวซือแอบช่วยดูไม่ให้การหมั้นหมายถูกเปลี่ยน การแต่งงานทำให้โต้วเจาสามารถมีอิสระจากจวนสกุลโต้ว แต่ชีวิตก็ไม่ได้ง่าย จี่หนิงโหวคนก่อนเสียชีวิตเร็ว เว่ยถิงอวี๋ไม่เฉลียวฉลาดพอสำหรับวงการขุนนาง คนที่มีอำนาจจริงคือพี่สาว เว่ยถิงเจิน ที่แต่งออกไปเป็นภรรยาของซื่อจือจิ่งกั๋วกง
โต้วเจาแท้งสองครั้ง มีลูกชายสองหญิงหนึ่ง จัดการอนุและลูกจนเรียบร้อย คอยดูแลเว่ยถิงอวี้ แต่การที่โต้วเจามัวแต่วุ่นวาย ทำให้ลูกชายทั้งสองไปสนิทสนมกับแม่นมและเย็นชากับแม่ โต้วเจาสามารถทำความเข้าใจกับชีวิตได้เมื่ออายุใกล้สามสิบ แต่ก็ป่วยเสียชีวิตโดยมีเรื่องการแต่งงานของลูกที่ค้างคาในใจ
โต้วเจาย้อนกลับไปตอนอายุสองขวบก่อนแม่ตาย ทำให้มองโลกด้วยสายตาที่เป็นผู้ใหญ่ มองเห็นความสัมพันธ์และปัญหาในครอบครัวได้ชัดเจน โต้วเจาที่ร่างยังเด็กแต่ก็พยายามเต็มที่ เรียกใช้คนที่เคยภักดีในชาติก่อนมารอบตัว เข้าไปสนิทสนมกับท่านย่าชุยพร้อมพ่อ คราวนี้หวังอิ้งเสวี่ยแต่งเข้ามาในฐานะอนุ แต่สุดท้ายจ้าวกู่ชิวก็ทำใจไม่ได้และฆ่าตัวตายหลังจากพูดเรื่องการหมั้นหมายกับแม่เว่ยถิงอวี๋
โต้วตั๋งเตรียมการแต่งงานใหม่ให้โต้วซื่ออิงกับสกุลจูแต่ก็ล่ม หวังสิงอี๋ได้การสนับสนุนเข้ารับราชการอีกครั้ง การที่ลูกสาวเป็นอนุในสกุลโต้วถือเป็นเรื่องเสื่อมเสีย หวังสิงอี๋และลูกชายคนโตต้องการพาหวังอิ้งเสวี่ยกลับบ้านเพื่อแต่งงานใหม่ในที่อื่นโดยทิ้งโต้วหมิงไว้ที่สกุลโต้ว แต่หวังอิ้งเสวี่ยที่ไม่ต้องการทิ้งลูกและความร่ำรวยของสกุลโต้ว ทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากพี่สะใภ้รองให้คิดแต่งเป็นภรรยาใหม่ โต้วตั๋งและโต้วซื่ออิงพยายามเกลี้ยกล่อมให้กลับบ้านแต่ไม่สำเร็จ ภายหลังเมื่อเรื่องยุ่งมากยังคิดบีบหวังอิ้งเสวี่ยให้ถึงตาย
การตั้งอนุเป็นภรรยานี้ต้องได้รับความยินยอมจากจ้าวซือที่ตอนนี้เป็นนายอำเภอ จ้าวซือที่โกรธจัดทิ้งโอกาสก้าวหน้าในวงการขุนนางและยื่นข้อเสนอให้ตระกูลโต้วตะวันตกยกทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งให้โต้วเจาแลกกับหนังสือยินยอม โต้วซื่อซูที่ต้องการสร้างบุญคุณและจุดด่างกับหวังสิงอี๋จึงรวมตระกูลตะวันออกรวบรวมเงินให้แทนด้วยความช่วยเหลือของแม่ ทำให้โต้วซื่ออิงอับอายและเสนอแบ่งสมบัติของตระกูลตะวันตก มีพี่สาม โต้วซิ่วชาง เป็นผู้ดูแล หวังอิ้งเสวี่ยจึงได้แต่งเข้าสกุลโต้วในที่สุด
โต้วซื่ออิงที่สอบผ่านจิ้นซื่อไปรับราชการที่เมืองหลวง โต้วเจาไปอยู่กับครอบครัวของอาหก โต้วซื่อเหิง ที่ภรรยา จี้ซื่อ เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่แห่งเจียงหนาน มีความสามารถและรักโต้วเจาเหมือนลูกสาว ทำให้โต้วเจาได้เรียนรู้เรื่องต่างๆ มากมาย ทั้งยังได้ไปอยู่กับท่านย่าชุยที่หมู่บ้านชาวนาเป็นระยะ ได้ออกกำลังให้แข็งแรง ส่วนโต้วหมิงไปอยู่กับยายที่เมืองหลวง
เมื่อท่านปู่เสียชีวิตกระทันหัน โต้วหมิงถูกเรียกกลับเจินติ้ง โต้วซื่ออิงลาไว้ทุกข์ เมื่อกลับไปรับราชการใหม่ก็พาหวังอิ้งเสวี่ยและโต้วหมิงไปเมืองหลวง โดยยังผิดใจกับหวังอิ้งเสวี่ยและไม่มีลูกเพิ่ม โต้วเจาอาศัยโอกาสพาท่านย่าชุยมาอยู่จวนตะวันตก ควบคุมจวนตะวันตก สนิทสนมกับจวนตะวันออก ใช้ชีวิตอย่างสบาย ตั้งใจว่าจะไม่แต่งงาน แต่ก็ต้องไม่เป็นหุ่นเชิดของคนอื่น จึงพยายามเรียนรู้ สะสางคนรับใช้ รวบรวมคนที่เคยภักดี หาคนที่มีความสามารถเพิ่ม และเปิดกิจการเพื่อหาข้อมูล
เมื่อโต้วเจาเติบโตขึ้นถึงวัยที่สมควรคุยเรื่องการแต่งงาน ทางจี่หนิงโหวก็ไม่ได้มีการติดต่อเหมือนกับจะต้องการลืมเรื่องที่เคยแลกเครื่องประดับเป็นของหมั้นปากเปล่า เมื่อรวมกับสินเดิมจำนวนมหาศาลก็ทำให้มีคนปองร้าย โดยเฉพาะสกุลผังของพี่สะใภ้หวังอิ้งเสวี่ยที่ถึงขั้นลักพาตัว แต่โต้วเจาเอาตัวรอดได้ สามารถขูดรีดเงินจากสกุลผังและทำให้หวังสิงอี๋ไม่สามารถได้รับการเลื่อนตำแหน่งกลับเข้าเมืองหลวงได้
หนุ่มคนแรกที่หลงรักโต้วเจาคือ อูซ่าน ญาติทางการแต่งงานของจวนตะวันออก อูซ่านเรียนอยู่ที่สำนักศึกษาสกุลโต้วและสนิทสนมกับเหล่าคุณชาย อูซ่านพยายามผลักดันตัวเองในการเล่าเรียนและขอให้มารดามาสู่ขอเมื่อสอบได้ซิ่วไฉเป็นอันดับหนึ่ง จี้ซื่อก็เห็นชอบเพราะโต้วเจาน่าจะใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขโดยที่ไม่รู้ว่าโต้วเจาตั้งใจจะไม่แต่งงานและใช้เรื่องที่เคยแลกเปลี่ยนของหมั้นกับเว่ยถิงอวี๋มาปฏิเสธ
จี้หย่ง เป็นหลานชายอัจฉริยะของจี้ซื่อที่สอบได้อันดับหนึ่งระดับมณฑลตอนอายุสิบสามปี ถึงจี้หย่งจะฉลาด เก่งกาจรอบด้าน หน้าตาและบุคลิกเพียบพร้อม แต่ดื้อดึงไม่สนใจใคร และแหกกฏเกณฑ์ศีลธรรมเพื่อความสำเร็จ ทั้งครอบครัวมีเพียงปู่ทวดที่รับหลานไปดูแลตั้งแต่เล็กที่เอาอยู่และให้จี้หย่งท่องเที่ยวหาประสบการณ์และสร้างความสัมพันธ์ก่อนสอบต่อ จี้หย่งที่ปกติไม่สนใจใคร แต่ถูกโต้วเจาย้อนจนเสียท่าไปหลายครั้ง ถูกโต้วเจากระตุ้นให้สอบจิ้นซื่อจนเป็นทั่นฮวาและเป็นขุนนางต่อ ด้วยความซึนขนาดหนักทำให้จี้หย่งไม่รู้สึกตัวว่าชอบโต้วเจา แถมพยายามช่วยเพราะคิดว่าหวังดี แต่กลายเป็นขัดขวางได้จรงจุด (คนนี้คือฮาที่สุดแล้ว)
หนุ่มต่อมาคือ เหออวี้ ที่เป็นลูกหลงคนเล็กของ เหอเหวินเต้า อาจารย์ของโต้วซื่ออิงและอยู่ในเน่ยเก๋อ เหออวี้แวะเยี่ยมสกุลโต้วและพบว่าโต้วเจาที่สามารถทำให้จี้หย่งโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงก็เริ่มสนใจ พบไม่กี่ครั้งก็ขอให้บิดาช่วยสู่ขอให้อย่างดี เชิญพ่อสื่อที่มีความสามารถและเป็นญาติของสกุลโต้วมาเจรจา โต้วซื่อซูที่กำลังขับเคี่ยวตำแหน่งในเน่ยเก่อถึงช่วงสุดท้ายก็ยินดีอย่างยิ่ง ทางสกุลเหอไปเจรจากับบิดาเว่ยถิงอวี๋เพื่อขอของหมั้นโต้วเจาคืน โดยจะสนับสนุนสามีของเว่ยถิงเจินเพื่อให้เป็นซื่อจื่อ โต้วเจาต้องส่งคนไปเจรจากับจี่หนิงโหวให้เห็นเรื่องในอีกมุมและยกเลิกการคืนของหมั้น จี้หย่งก็ช่วย แต่มาช้าไปนิด แล้วทะเลาะจนสนิทกัน
เรื่องนี้มาตามสไตล์ของผู้แต่งค่ะ คนไม่ดีไม่เลว ให้ความรู้สึกมีิมิติสูงมาก
ชื่อตำแหน่งขุนนาง การมีข้าวโพด ใกล้เคียงกับราชวงศ์หมิง
ในการแปล ถือว่าอ่านได้เรื่อยๆ ก็มีติดบ้าง เช่น การใช้สำเนียงฮูหยิน/ฟูเหริน ที่ไม่สม่ำเสมอ จี้หย่งที่เป็นเจ้าหน้าที่ธรรมดาไปทำงานเรียกว่า ว่าราชการ ใช้ทำราชการก็น่าจะพอ
ที่มา
[1] จือ จือ (ยูมิน แปล). จิ่วฉงจื่อ. สถาพรบุ๊คส์, เล่ม 1, 496 หน้า, 2564.
แต่งโดย จือจือ (Jue Jue) แปลโดย ยูมิน
ตระกูลโต้วแห่งเป่ยโหลวมีพื่นเพเป็นพ่อค้าเร่ บรรพบุรุษเป็นเด็กฝึกงานในร้านผ้าไหม แต่รักดีทำงานจนได้เป็นเถ้าแก่รอง ก่อนลาออกและสร้างตัวจากการค้าใยฝ้ายที่เจินติ้ง ขยายกิจการเป็นค้าผ้าไหม สมุนไพร เครื่องประดับ ฯลฯ จนมั่งคั่ง แต่กับสตรีตระกูลบัณฑิต บุตรชายได้แต่งกับสตรีสกุลจ้าวแห่งสิงถังที่ถึงไม่ร่ำรวยนัก แต่สืบบรรพบุรุษถึงราชวงศ์โจวและยังเป็นสกุลเชื้อพระวงศ์ราชวงศ์ก่อน
บุตรชายของจ้าวซื่อทั้งสองคนผ่านการสอบขุนนางจิ้นซื่อ คนโต โต้วห้วนเฉิง ก้าวหน้าในราชการ คนรอง โต้วห้วนเฉิง ลาออกมาทำกิจการค้าทั้งแร่ ขนส่ง เสบียงหลวง เกลือ ฯลฯ จนยิ่งร่ำรวย พี่น้องมีความแตกต่างทางความคิดเห็น จ้าวซื่อจึงตัดปัญหาในอนาคตโดยให้ลูกทั้งสองแยกสกุลเป็นตะวันออกตะวันตก
ครอบครัวฝ่ายตะวันออกของโต้วห้วนเฉิงมีบุตรชายสองคน บุตรชายทั้งคู่และบุตรเขยสอบผ่านเป็นขุนนาง มีทายาทจำนวนมาก คนที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นหลานคือคุณชายห้า โต้วซื่อซู ที่อาจารย์ซือจั้วในการสอบคือ เจิงอี๋เฟิน ปราชญ์มหาสำนักแห่งเน่ยเก๋อและราชเลขาธิการกรมขุนนาง ภายหลังโต้วซื่อซูได้รับตำแหน่งในเน่ยเก๋อและเป็นเจ้ากรมขุนนาง
ส่วนฝ่ายตะวันออก โต้วห้วนเฉิงเสียชีวิตตั้งแต่ไม่ถึงสี่สิบปี เหลือลูกชายคนเดียว โต้วตั๋ง ที่โต้วห้วนเฉิงเลี้ยงดูจนสนิทสนมกับลูกผู้พี่อย่างมาก โต้วตั๋งปราดเปรื่องมีพรสวรรค์ แต่อายุไม่ทันสามสิบก็ลาออกจากราชการ ไร้บุตรจนอายุสี่สิบ จึงได้บุตรชาย โต้วซื่ออิง จาก ชุยอี๋เหนียง เด็กถูกภรรยาเอกเลี้ยง ชุยอี๋เหนียงถูกส่งไปหมู่บ้านชาวนา หลังภรรยาเอกเสียชีวิต ติงอี๋เหนียง ที่ไม่มีบุตรก็ดูแลจวนต่อมา
โต้วซื่ออิงแต่งงานกับ จ้าวกู่ชิว ที่มาจากตระกูลของทวด แต่ตอนนี้ตระกูลจ้าวเริ่มตกต่ำ ไม่มีจิ้นซื่อมาเกือบสี่สิบปี คนที่เป็นความหวังคือพี่ชาย จ้าวซือ ที่เรียนหนังสือในสำนักวิชาสกุลโต้ว สนิทสนมกับคุณชายสกุลโต้วมาก จ้าวกู่ชิวมีลูกคนแรกเป็นหญิง โต้วเจา หรือ โซ่วกู
โต้วซื่ออิงที่ไปสอบระดับมณฑลที่นครหลวง ได้พาหญิงสาว หวังอิ้งเสวี่ย กลับมาด้วย นางเป็นบุตรของขุนนาง หวังสิงอี๋ ที่เป็นศิษย์ร่วมสำนักกับพ่อของจ้าวกู่ชิวและเป็นบัณฑิตรุ่นเดียวกับโต้วซื่อซู หวังสิงอี๋ต้องโทษเพราะสนับสนุนจิงอี๋เฟินยื่นฏีกาทัดทาน ถูกเนรเทศไปซีหนิงพร้อมบุตรชายคนโต ครอบครัวอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงอย่างยากลำบาก หวังอิ้งเสวี่ยถูกถอนหมั้น แต่หลังจากหวังอิ้งเสวี่ยมาอยู่กับโต้วซื่ออิงไม่นาน หวังสิงอี๋ได้รับการสนับสนุนจากจิงอี๋เฟินให้กลับมาเป็นขุนนาง ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว เป็นผู้ตรวจการส่านซี สามารถท้านทานการบุกรุกของมองโกลที่ชายแดน อีกหลายปีให้หลังยังรับตำแหน่งของเจิงอี๋เฟิน
จ้าวกู่ชิวที่รักโต้วซื่ออิงอย่างมากถูกบีบคั้นจนฆ่าตัวตาย แต่คนภายนอกคิดว่าป่วยตาย กว่าโต้วเจาจะรู้จากสาวใช้ ถั่วเหนียง ก็โตขึ้นมากแล้ว โต้วซื่ออิงแต่งหวังอิ้งเสวี่ยเป็นภรรยาคนใหม่ทันที มีลูกสาวลูกชายคือ โต้วหมิง และ โต้วเสี่ยว โต้วเจาที่ยังเล็กมากถูกหลอกให้เกลียดครอบครัวของลุงจ้าวซือ ถูกส่งไปอยู่กับอี๋เหนียงที่หมู่บ้านชนบทจนโต ซึ่งเป็นเวลาที่โต้วเจามีความสุขมาก
เมื่อโต้วเจาปักปิ่น ก็ได้แต่งงานกับจี่หนิงโหว เว่ยถิงอวี๋ ที่หมั้นหมายแต่เด็กเพราะมารดาของทั้งสองฝ่ายสนิทกันและจ้าวซือแอบช่วยดูไม่ให้การหมั้นหมายถูกเปลี่ยน การแต่งงานทำให้โต้วเจาสามารถมีอิสระจากจวนสกุลโต้ว แต่ชีวิตก็ไม่ได้ง่าย จี่หนิงโหวคนก่อนเสียชีวิตเร็ว เว่ยถิงอวี๋ไม่เฉลียวฉลาดพอสำหรับวงการขุนนาง คนที่มีอำนาจจริงคือพี่สาว เว่ยถิงเจิน ที่แต่งออกไปเป็นภรรยาของซื่อจือจิ่งกั๋วกง
โต้วเจาแท้งสองครั้ง มีลูกชายสองหญิงหนึ่ง จัดการอนุและลูกจนเรียบร้อย คอยดูแลเว่ยถิงอวี้ แต่การที่โต้วเจามัวแต่วุ่นวาย ทำให้ลูกชายทั้งสองไปสนิทสนมกับแม่นมและเย็นชากับแม่ โต้วเจาสามารถทำความเข้าใจกับชีวิตได้เมื่ออายุใกล้สามสิบ แต่ก็ป่วยเสียชีวิตโดยมีเรื่องการแต่งงานของลูกที่ค้างคาในใจ
โต้วเจาย้อนกลับไปตอนอายุสองขวบก่อนแม่ตาย ทำให้มองโลกด้วยสายตาที่เป็นผู้ใหญ่ มองเห็นความสัมพันธ์และปัญหาในครอบครัวได้ชัดเจน โต้วเจาที่ร่างยังเด็กแต่ก็พยายามเต็มที่ เรียกใช้คนที่เคยภักดีในชาติก่อนมารอบตัว เข้าไปสนิทสนมกับท่านย่าชุยพร้อมพ่อ คราวนี้หวังอิ้งเสวี่ยแต่งเข้ามาในฐานะอนุ แต่สุดท้ายจ้าวกู่ชิวก็ทำใจไม่ได้และฆ่าตัวตายหลังจากพูดเรื่องการหมั้นหมายกับแม่เว่ยถิงอวี๋
โต้วตั๋งเตรียมการแต่งงานใหม่ให้โต้วซื่ออิงกับสกุลจูแต่ก็ล่ม หวังสิงอี๋ได้การสนับสนุนเข้ารับราชการอีกครั้ง การที่ลูกสาวเป็นอนุในสกุลโต้วถือเป็นเรื่องเสื่อมเสีย หวังสิงอี๋และลูกชายคนโตต้องการพาหวังอิ้งเสวี่ยกลับบ้านเพื่อแต่งงานใหม่ในที่อื่นโดยทิ้งโต้วหมิงไว้ที่สกุลโต้ว แต่หวังอิ้งเสวี่ยที่ไม่ต้องการทิ้งลูกและความร่ำรวยของสกุลโต้ว ทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากพี่สะใภ้รองให้คิดแต่งเป็นภรรยาใหม่ โต้วตั๋งและโต้วซื่ออิงพยายามเกลี้ยกล่อมให้กลับบ้านแต่ไม่สำเร็จ ภายหลังเมื่อเรื่องยุ่งมากยังคิดบีบหวังอิ้งเสวี่ยให้ถึงตาย
การตั้งอนุเป็นภรรยานี้ต้องได้รับความยินยอมจากจ้าวซือที่ตอนนี้เป็นนายอำเภอ จ้าวซือที่โกรธจัดทิ้งโอกาสก้าวหน้าในวงการขุนนางและยื่นข้อเสนอให้ตระกูลโต้วตะวันตกยกทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งให้โต้วเจาแลกกับหนังสือยินยอม โต้วซื่อซูที่ต้องการสร้างบุญคุณและจุดด่างกับหวังสิงอี๋จึงรวมตระกูลตะวันออกรวบรวมเงินให้แทนด้วยความช่วยเหลือของแม่ ทำให้โต้วซื่ออิงอับอายและเสนอแบ่งสมบัติของตระกูลตะวันตก มีพี่สาม โต้วซิ่วชาง เป็นผู้ดูแล หวังอิ้งเสวี่ยจึงได้แต่งเข้าสกุลโต้วในที่สุด
โต้วซื่ออิงที่สอบผ่านจิ้นซื่อไปรับราชการที่เมืองหลวง โต้วเจาไปอยู่กับครอบครัวของอาหก โต้วซื่อเหิง ที่ภรรยา จี้ซื่อ เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่แห่งเจียงหนาน มีความสามารถและรักโต้วเจาเหมือนลูกสาว ทำให้โต้วเจาได้เรียนรู้เรื่องต่างๆ มากมาย ทั้งยังได้ไปอยู่กับท่านย่าชุยที่หมู่บ้านชาวนาเป็นระยะ ได้ออกกำลังให้แข็งแรง ส่วนโต้วหมิงไปอยู่กับยายที่เมืองหลวง
เมื่อท่านปู่เสียชีวิตกระทันหัน โต้วหมิงถูกเรียกกลับเจินติ้ง โต้วซื่ออิงลาไว้ทุกข์ เมื่อกลับไปรับราชการใหม่ก็พาหวังอิ้งเสวี่ยและโต้วหมิงไปเมืองหลวง โดยยังผิดใจกับหวังอิ้งเสวี่ยและไม่มีลูกเพิ่ม โต้วเจาอาศัยโอกาสพาท่านย่าชุยมาอยู่จวนตะวันตก ควบคุมจวนตะวันตก สนิทสนมกับจวนตะวันออก ใช้ชีวิตอย่างสบาย ตั้งใจว่าจะไม่แต่งงาน แต่ก็ต้องไม่เป็นหุ่นเชิดของคนอื่น จึงพยายามเรียนรู้ สะสางคนรับใช้ รวบรวมคนที่เคยภักดี หาคนที่มีความสามารถเพิ่ม และเปิดกิจการเพื่อหาข้อมูล
เมื่อโต้วเจาเติบโตขึ้นถึงวัยที่สมควรคุยเรื่องการแต่งงาน ทางจี่หนิงโหวก็ไม่ได้มีการติดต่อเหมือนกับจะต้องการลืมเรื่องที่เคยแลกเครื่องประดับเป็นของหมั้นปากเปล่า เมื่อรวมกับสินเดิมจำนวนมหาศาลก็ทำให้มีคนปองร้าย โดยเฉพาะสกุลผังของพี่สะใภ้หวังอิ้งเสวี่ยที่ถึงขั้นลักพาตัว แต่โต้วเจาเอาตัวรอดได้ สามารถขูดรีดเงินจากสกุลผังและทำให้หวังสิงอี๋ไม่สามารถได้รับการเลื่อนตำแหน่งกลับเข้าเมืองหลวงได้
หนุ่มคนแรกที่หลงรักโต้วเจาคือ อูซ่าน ญาติทางการแต่งงานของจวนตะวันออก อูซ่านเรียนอยู่ที่สำนักศึกษาสกุลโต้วและสนิทสนมกับเหล่าคุณชาย อูซ่านพยายามผลักดันตัวเองในการเล่าเรียนและขอให้มารดามาสู่ขอเมื่อสอบได้ซิ่วไฉเป็นอันดับหนึ่ง จี้ซื่อก็เห็นชอบเพราะโต้วเจาน่าจะใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขโดยที่ไม่รู้ว่าโต้วเจาตั้งใจจะไม่แต่งงานและใช้เรื่องที่เคยแลกเปลี่ยนของหมั้นกับเว่ยถิงอวี๋มาปฏิเสธ
จี้หย่ง เป็นหลานชายอัจฉริยะของจี้ซื่อที่สอบได้อันดับหนึ่งระดับมณฑลตอนอายุสิบสามปี ถึงจี้หย่งจะฉลาด เก่งกาจรอบด้าน หน้าตาและบุคลิกเพียบพร้อม แต่ดื้อดึงไม่สนใจใคร และแหกกฏเกณฑ์ศีลธรรมเพื่อความสำเร็จ ทั้งครอบครัวมีเพียงปู่ทวดที่รับหลานไปดูแลตั้งแต่เล็กที่เอาอยู่และให้จี้หย่งท่องเที่ยวหาประสบการณ์และสร้างความสัมพันธ์ก่อนสอบต่อ จี้หย่งที่ปกติไม่สนใจใคร แต่ถูกโต้วเจาย้อนจนเสียท่าไปหลายครั้ง ถูกโต้วเจากระตุ้นให้สอบจิ้นซื่อจนเป็นทั่นฮวาและเป็นขุนนางต่อ ด้วยความซึนขนาดหนักทำให้จี้หย่งไม่รู้สึกตัวว่าชอบโต้วเจา แถมพยายามช่วยเพราะคิดว่าหวังดี แต่กลายเป็นขัดขวางได้จรงจุด (คนนี้คือฮาที่สุดแล้ว)
หนุ่มต่อมาคือ เหออวี้ ที่เป็นลูกหลงคนเล็กของ เหอเหวินเต้า อาจารย์ของโต้วซื่ออิงและอยู่ในเน่ยเก๋อ เหออวี้แวะเยี่ยมสกุลโต้วและพบว่าโต้วเจาที่สามารถทำให้จี้หย่งโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงก็เริ่มสนใจ พบไม่กี่ครั้งก็ขอให้บิดาช่วยสู่ขอให้อย่างดี เชิญพ่อสื่อที่มีความสามารถและเป็นญาติของสกุลโต้วมาเจรจา โต้วซื่อซูที่กำลังขับเคี่ยวตำแหน่งในเน่ยเก่อถึงช่วงสุดท้ายก็ยินดีอย่างยิ่ง ทางสกุลเหอไปเจรจากับบิดาเว่ยถิงอวี๋เพื่อขอของหมั้นโต้วเจาคืน โดยจะสนับสนุนสามีของเว่ยถิงเจินเพื่อให้เป็นซื่อจื่อ โต้วเจาต้องส่งคนไปเจรจากับจี่หนิงโหวให้เห็นเรื่องในอีกมุมและยกเลิกการคืนของหมั้น จี้หย่งก็ช่วย แต่มาช้าไปนิด แล้วทะเลาะจนสนิทกัน
เรื่องนี้มาตามสไตล์ของผู้แต่งค่ะ คนไม่ดีไม่เลว ให้ความรู้สึกมีิมิติสูงมาก
ชื่อตำแหน่งขุนนาง การมีข้าวโพด ใกล้เคียงกับราชวงศ์หมิง
ในการแปล ถือว่าอ่านได้เรื่อยๆ ก็มีติดบ้าง เช่น การใช้สำเนียงฮูหยิน/ฟูเหริน ที่ไม่สม่ำเสมอ จี้หย่งที่เป็นเจ้าหน้าที่ธรรมดาไปทำงานเรียกว่า ว่าราชการ ใช้ทำราชการก็น่าจะพอ
[13/12/22]
ที่มา
[1] จือ จือ (ยูมิน แปล). จิ่วฉงจื่อ. สถาพรบุ๊คส์, เล่ม 1, 496 หน้า, 2564.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น