ผลาญ - เชียนซานฉาเค่อ
เรื่อง ผลาญ
แต่งโดย เชียนซานฉาเค่อ (Qianshanchake) แปลโดย ทีมงานห้องสมุด
ในแผ่นดินต้าจิ่น จ้าวเหมย เป็นธิดาคนเล็กของตระกูลแม่ทัพที่ดึงดันแต่งให้กับราชครู เจี่ยงเฉวียน จนถูกตัดญาติ เนื่องจากสามีหวังเพียงอำนาจ จ้าวเหมยที่มีบุตรชายหญิง เจี่ยงซิ่นจือ และ เจี่ยงหร่วน ก็ทุกข์ระทมกับอนุที่เข้าบ้านมาเรื่อยๆ โดยเฉพาะฮูหยินสาม เซี่ยเหยียน ที่บุตรชายหญิงคือ เจี่ยงเชา และ เจี่ยงซู่ซู่ เป็นที่โปรดปรานของเจี่ยงเฉวียนมาก เมื่อจ้าวเหมยเสียชีวิต เจี่ยงหร่วนก็ถูกหาว่าเป็นกาลกิณี ถูกส่งไปใช้ชีวิตในหมู่บ้านของตระกูลเจี่ยงที่ทุรกันดารในชนบท มีคนรับใช้ผู้ดูแลที่กดขี่ข่มเหง ส่วนเจี่ยงซิ่นจือก็เข้าเป็นทหารและเสียชีวิต
เจี่ยงหร่วนถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวงเมื่ออายุสิบสี่เพื่อถูกส่งเข้าวังแทนเจี่ยงซู่ซู่ ถูกใส่ร้ายจนเป็นสนมที่ชื่อเสียงฉาวโฉ่ ถูกหลอกใช้ให้เป็นสายลับขององค์ชายแปด เซวียนหลี ที่กำเนิดจาก เจ้าจอมมารดาเฉิน เซวียนหลีแย่งชิงบัลลังก์พระเชษฐาที่เป็นรัชทายาทและเฉือนองค์ชายห้า เซวียนหัว ผู้เป็นโอรส พระสนมเต๋อ โดยร่วมมือกับแคว้นเทียนจิ้นที่เป็นศัตรู เมื่อเซวียนหลีขึ้นครองบัลลังก์โดยมีเจี่ยงซู่ซู่เป็นฮองเฮา เจี่ยงหร่วนก็ถูกพ่อตัวเองให้เป็นแพะรับบาป ถูกทรมานแสนสาหัสยิ่งกว่าตาย ตระกูลจ้าวทางแม่ที่เป็นฝ่ายรัชทายาทถูกประหารทั้งหมด โอรสฮ่องเต้ที่เจี่ยงหร่วนรับเป็นบุตรบุญธรรม เซวียนเพ่ย โดนฆ่าต่อหน้าอย่างทารุณ เมื่อเจี่ยงหร่วนตายจึงแค้นหนัก แต่สวรรค์ยังมีตา ส่งวิญญาณเธอกลับเข้าร่างตอนอายุสิบสี่
เจี่ยงหร่วนคนใหม่ก็หาทางเข้าเมืองหลวงด้วยเสน่ห์เยือกเย็นดุจจิ้งจอกจำแลงเพื่อตัดกับเจี่ยงซู่ซู่เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงผู้พิสุทธิ์ดุจเทพธิดา แน่นอนว่าเจี่ยงหร่วนย่อมเอาคืนให้สาสม ตั้งแต่กับคนรับใช้ที่หมู่บ้าน ครอบครัวสกุลเจี่ยงไล่จากบนสุดไปล่างสุดระดับสาวใช้ แถมด้วยขุนนางและฝ่ายในที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายแปดอย่างเลือดเย็น โดยอาศัยความรู้เรื่องในอนาคตและข้อมูลที่ทราบสมัยเป็นสายให้องค์ชายแปดมาวางหมากของตนจนประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
เจี่ยงหร่วนเข้าช่วยตระกูลจ้าว รักษาชีวิตพี่ชายที่ไปรบภายใต้แม่ทัพใหญ่ กวนเหลียงฮั่น กับแคว้นเทียนจิ้น จนได้ขึ้นเป็นรองแม่ทัพ เป็นที่โปรดปรานของ ไทเฮาอี้เต๋อ ถึงขนาดตั้งให้เป็น องค์หญิงหงอาน เป็นที่แย่งชิงของชายหนุ่มระดับสุดยอดด้วยเหตุผลต่างๆ กัน และที่มาตั้งแต่ต้นคือเข้าตาของ อ๋องเจ็ด เซียวเสา แห่งวังจิ่นอิง (ที่เรียกว่าอ๋องเจ็ดก็ไม่ทราบว่าก็เอาเลขเจ็ดมาจากไหน) แบบว่าทั้งสวยทั้งเหี้ยมโดนใจ ถึงขอพระราชทานหมั้นก่อนไปรบเพื่อช่วยเจี่ยงซิ่นจือที่หายตัวไป
เรื่องจริงๆ วุ่นพอดูเพราะแคว้นเทียนจิ้นร่วมมือกับหนานเจียงไปแล้ว เจี่ยงซิ่นจือถูก ตันเจิน ธิดาเทพแคว้นหนานเจียงจับตัวไปเค้นเรื่องผู้เขียนจดหมายที่มีรายละเอียดแผนการรบของเทียนจิ้นล่วงหน้า ถึงเจี่ยงซิ่นจือจะปากแข็งไม่ยอมบอกจนเซียวเสาหาโอกาสช่วยออกไปได้ แต่ธิดาเทพก็เดาได้แล้วว่าผู้เขียนเป็นใครจึงส่งข่าวให้เซวียนหลีหาทางจัดการให้ตาย ส่วนในวัง ธิดาสกุลเจี่ยงที่ถูกส่งไปเป็นสนมกลายเป็นคุณหนูสี่ เจี่ยงตาน ที่เกิดจากฮูหยินห้า ซึ่งเธอก็แสดงให้เห็นว่ามีชั้นเชิงไม่เบาและถูกเซวียนหลีจับตัวมาเป็นสายลับเพื่อใช้ในการแย่งชิงบัลลังก์ที่ประทุขึ้นมาอีกรอบเนื่องจากเซวียนเพ่ยโดดเด่นขึ้นมากระทันหัน ซึ่งก็เป็นจุดเริ่มต้นของอุปสรรคสุดท้ายของคู่จิ่นอิงอ๋องและพระชายาที่มีความลับมืดกันทั้งคู่ ...
เรื่องนี้ถึงจะบอกว่าเป็นเรื่องการเมืองและการแก้แค้น แต่การดำเนินเรื่องรู้สึกประหลาดๆ อย่างเซียวเสา ถึงต้นตระกูลรับพระราชทานตำแหน่งอ๋อง แต่ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าลูกกบฏ การขึ้นเป็นผู้นำองครักษ์จิ่นอีเว่ย คุมกำลังของตนเองที่มีกำลังพลเรือนแสน ก็แปลกไปนิดสำหรับความไว้วางใจของฮ่องเต้ โดยเฉพาะถ้าใช้มุมมองของคนทั่วไป และถึงเฉลยออกมาแล้วก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นั่นแหละ เหตุการณ์ที่เป็นจุดเริ่มต้นก็ดูวกวน แถมฮ่องเต้จะดีและไม่ระแวงเกินไปมั๊ง (นึกถึงตอนจบเรื่อง 'บุรุษบูรพา ทำเนียบหลางหยา' ก็จะเห็นภาพ) และที่สำคัญคือทำไปทำมาดูเซียวเสาไม่ค่อยเก่งด้านเป็นแม่ทัพ ส่วนเจี่ยงหร่วนที่ตอนเป็นสนมและสายลับในวังก็สามารถออกมาเยี่ยมบ้านขุนนางใหญ่ (และคาดว่าเดินเที่ยวบ้านคนเดียวโดยไม่มีผู้ติดตาม) ถึงจะบอกว่ารู้เหตุการณ์ล่วงหน้าจนรับมือได้สบาย แต่อีกฝ่ายก็บื้อเกินไปอย่างมาก มีที่ตะหงิดๆ เพิ่มในช่วงหลังที่กรีดเลือดตัดสัมพันธ์ซึ่งดูผิดแบบของจีนเอามาก แต่ทำกันถึงขนาดนั้นทำไมไม่เปลี่ยนแซ่เสียเลยด้วยล่ะ
ระหว่างการดำเนินเรื่องก็มีให้มึนๆ ตลอดทาง ขุนนางกังฉินในชนบทที่เจี่ยงหร่วนหาทางพบขุนนางและจัดการให้ขุนนางทูลให้ฮ่องเต้ปลด ก็ยังมาตัดสินคดีใส่ร้ายเจี่ยงหร่วนได้อีก, เรื่องครอบครัวบ่าวไพร่ของขุนนางใหญ่ที่ต้องอาศัยกรมเมืองไปทวงของคุณหนูจากสาวใช้คืน หรือขุนนางทูลขอฮ่องเต้ให้พ่อเอาตัวบุตรสาวที่อาศัยในชนบทเข้าเมืองหลวง แบบว่ามันเรื่องในครอบครัวชัดๆ ถ้าอาศัยว่า บ้านมีกฏบ้าน เมืองมีกฏเมือง นี่มันก้าวก่ายข้ามเขตมาก, การโบยหญิงสาวยังไม่ออกเรือนที่ต้องเปิดก้นต่อหน้าบุรุษ คือน่าจะโบยทั้งชุด หรือการจับคุณหนูหรือระดับองค์หญิงขังคุก ซึ่งน่าใช้ระบบกักบริเวณมากกว่า (โดยเฉพาะถ้านึกถึงแบบเรื่อง 'พยัคฆราชซ่อนเล็บ' ที่เน้นว่าไม่จับสตรีขังยกเว้นโทษตาย), องค์ชายฆ่าองครักษ์ยกวังหรือตัวองค์ชายถูกฆ่ายกวัง เรื่องก็ยังเงียบหายไปได้ หรือแม้แต่ที่เจี่ยงหร่วนสามารถเขียนจดหมายอธิบายยุทธวิธีที่เทียนจิ้นจะใช้ล่วงหน้าก็ทำให้สงสัยว่าไปทราบมาได้อย่างไร ถึงเป็นสายลับแต่ก็ในวัง ไม่เกี่ยวกับการรบที่ชายแดนสักหน่อย ถึงอยากรู้เพราะเกี่ยวกับพี่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาข้อมูลละเอียดยิบได้ หรือจะใช้ตาทิพย์ที่ได้หลังเกิดใหม่?, ส่งธิดาขุนนางที่ไม่มีความสามารถพิเศษไปเป็นสาวใช้ในค่ายทหารของศัตรูเพื่อส่งข่าวและประสานงานการช่วยเหลือ คือขาดคนขนาดนั้นเชียว หรือแม้แต่อายุของไทเฮาท้ายเล่มสุดท้ายที่เหมือนจะบวกผิดไปเยอะ ฯลฯ
เรื่องสำนวนการแปล จขบ. คิดว่าพอถูไถ แต่ไม่ค่อยสม่ำเสมอและมีแหม่งๆ อย่าง บ่าวรับใช้ของหมู่บ้าน ถึงจะบอกว่าตระกูลเจี่ยงเป็นเจ้าของที่ดินก็เถอะ น่าจะเป็นแบบคฤหาสน์ที่มีผู้ดูแลและสาวใช้ประจำคฤหาสน์มากกว่าประจำหมู่บ้าน ฮูหยินชราก็ไม่เคยเจอเพราะมักเจอฮูหยินผู้เฒ่ามากกว่า (แบบว่าเจอชราแล้วแสลง 555) องค์ชายได้เวลาออกเรือน (เหมือนคุณหนู) การใช้คำราชาศัพท์กับเซียวเสาทั้งที่ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ภรรยาทั้งหกของฮ่องเต้ที่มีเจ้าจอมมารดาเฉิน (ตอนหลังเป็นกุ้ยเฟย) พระสนมเสียน พระสนมเต๋อ และพระสนมซู ก็มาแปลกเพราะมีแบบไทยแทรกมาหนึ่ง แล้วถ้าจะเอาแบบไทย สนมทั้งสามก็มีโอรสธิดาทั้งหมดก็ควรเป็นเจ้าจอมมารดาด้วยสิ แถมตำแหน่งสนมขั้นเฟยน่าจะเรียกพระชายาหรือตำแหน่งที่สูงกว่าสนมนะ (ทำให้เรื่องที่รู้สึกว่า 'ว่าด้วยอาชีพนางสนม' ใช้ตำแหน่งซ้ำทั้งไทยจีนนี่จิ๊บๆ ไปเลย ทางโน้นเขาใช้ระดับตำแหน่งได้ดี) แถมมีสนมขั้นสามบวกด้วย ฯลฯ
ตามปกติ จขบ. ชอบเรื่องพวกล้างแค้น ตั้งแต่แบบ 'Count of Monte Cristo' ยัน 'ด้วยแรงอธิษฐาน' (กิ่งฉัตร) เลยนับได้ว่าถูกชะตากับโครงเรื่องมากแน่นอน แต่สรุปความรู้สึกเรื่องนี้คือโครงเรื่องตอนเริ่มต้นน่าสนใจ การดำเนินเรื่องทั่วไปช่วงแรกถึงจะแนวข้างเดียวไปหน่อยก็ถือว่าสนุก แต่พอเล่มต่อมาชักจะซ้ำและแป๊กมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวละครออกมาแบนราบ ที่สำคัญที่สุดคือการวางแผน เสนอแนะวิธี และดำเนินการดูเหมือนจะขาดชั้นเชิงไปมากเอาทุกฝ่าย อ่านแผนง่ายสุดๆ การหักเหลี่ยมแบบไม่มีคม มีติดเรทซาดิสต์เกินพอดี ยิ่งอ่านยิ่งไม่อินน่ะค่ะ
ที่มา
[1] เชียนซานฉาเค่อ (เปรมสินี หยู, ธันย์ วชิรณรงค์, ธนู รุ่งโรจน์เรืองฉาย, วณิดา คารวะคุณ แปล). ผลาญ. ห้องสมุดดอทคอม, 5 เล่มจบ, 509 + 510 + 493 + 485 + 485 หน้า, 2559.
รายการนิยายจีนแปลไทย
แต่งโดย เชียนซานฉาเค่อ (Qianshanchake) แปลโดย ทีมงานห้องสมุด
ในแผ่นดินต้าจิ่น จ้าวเหมย เป็นธิดาคนเล็กของตระกูลแม่ทัพที่ดึงดันแต่งให้กับราชครู เจี่ยงเฉวียน จนถูกตัดญาติ เนื่องจากสามีหวังเพียงอำนาจ จ้าวเหมยที่มีบุตรชายหญิง เจี่ยงซิ่นจือ และ เจี่ยงหร่วน ก็ทุกข์ระทมกับอนุที่เข้าบ้านมาเรื่อยๆ โดยเฉพาะฮูหยินสาม เซี่ยเหยียน ที่บุตรชายหญิงคือ เจี่ยงเชา และ เจี่ยงซู่ซู่ เป็นที่โปรดปรานของเจี่ยงเฉวียนมาก เมื่อจ้าวเหมยเสียชีวิต เจี่ยงหร่วนก็ถูกหาว่าเป็นกาลกิณี ถูกส่งไปใช้ชีวิตในหมู่บ้านของตระกูลเจี่ยงที่ทุรกันดารในชนบท มีคนรับใช้ผู้ดูแลที่กดขี่ข่มเหง ส่วนเจี่ยงซิ่นจือก็เข้าเป็นทหารและเสียชีวิต
เจี่ยงหร่วนถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวงเมื่ออายุสิบสี่เพื่อถูกส่งเข้าวังแทนเจี่ยงซู่ซู่ ถูกใส่ร้ายจนเป็นสนมที่ชื่อเสียงฉาวโฉ่ ถูกหลอกใช้ให้เป็นสายลับขององค์ชายแปด เซวียนหลี ที่กำเนิดจาก เจ้าจอมมารดาเฉิน เซวียนหลีแย่งชิงบัลลังก์พระเชษฐาที่เป็นรัชทายาทและเฉือนองค์ชายห้า เซวียนหัว ผู้เป็นโอรส พระสนมเต๋อ โดยร่วมมือกับแคว้นเทียนจิ้นที่เป็นศัตรู เมื่อเซวียนหลีขึ้นครองบัลลังก์โดยมีเจี่ยงซู่ซู่เป็นฮองเฮา เจี่ยงหร่วนก็ถูกพ่อตัวเองให้เป็นแพะรับบาป ถูกทรมานแสนสาหัสยิ่งกว่าตาย ตระกูลจ้าวทางแม่ที่เป็นฝ่ายรัชทายาทถูกประหารทั้งหมด โอรสฮ่องเต้ที่เจี่ยงหร่วนรับเป็นบุตรบุญธรรม เซวียนเพ่ย โดนฆ่าต่อหน้าอย่างทารุณ เมื่อเจี่ยงหร่วนตายจึงแค้นหนัก แต่สวรรค์ยังมีตา ส่งวิญญาณเธอกลับเข้าร่างตอนอายุสิบสี่
เจี่ยงหร่วนคนใหม่ก็หาทางเข้าเมืองหลวงด้วยเสน่ห์เยือกเย็นดุจจิ้งจอกจำแลงเพื่อตัดกับเจี่ยงซู่ซู่เป็นสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงผู้พิสุทธิ์ดุจเทพธิดา แน่นอนว่าเจี่ยงหร่วนย่อมเอาคืนให้สาสม ตั้งแต่กับคนรับใช้ที่หมู่บ้าน ครอบครัวสกุลเจี่ยงไล่จากบนสุดไปล่างสุดระดับสาวใช้ แถมด้วยขุนนางและฝ่ายในที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายแปดอย่างเลือดเย็น โดยอาศัยความรู้เรื่องในอนาคตและข้อมูลที่ทราบสมัยเป็นสายให้องค์ชายแปดมาวางหมากของตนจนประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
เจี่ยงหร่วนเข้าช่วยตระกูลจ้าว รักษาชีวิตพี่ชายที่ไปรบภายใต้แม่ทัพใหญ่ กวนเหลียงฮั่น กับแคว้นเทียนจิ้น จนได้ขึ้นเป็นรองแม่ทัพ เป็นที่โปรดปรานของ ไทเฮาอี้เต๋อ ถึงขนาดตั้งให้เป็น องค์หญิงหงอาน เป็นที่แย่งชิงของชายหนุ่มระดับสุดยอดด้วยเหตุผลต่างๆ กัน และที่มาตั้งแต่ต้นคือเข้าตาของ อ๋องเจ็ด เซียวเสา แห่งวังจิ่นอิง (ที่เรียกว่าอ๋องเจ็ดก็ไม่ทราบว่าก็เอาเลขเจ็ดมาจากไหน) แบบว่าทั้งสวยทั้งเหี้ยมโดนใจ ถึงขอพระราชทานหมั้นก่อนไปรบเพื่อช่วยเจี่ยงซิ่นจือที่หายตัวไป
เรื่องจริงๆ วุ่นพอดูเพราะแคว้นเทียนจิ้นร่วมมือกับหนานเจียงไปแล้ว เจี่ยงซิ่นจือถูก ตันเจิน ธิดาเทพแคว้นหนานเจียงจับตัวไปเค้นเรื่องผู้เขียนจดหมายที่มีรายละเอียดแผนการรบของเทียนจิ้นล่วงหน้า ถึงเจี่ยงซิ่นจือจะปากแข็งไม่ยอมบอกจนเซียวเสาหาโอกาสช่วยออกไปได้ แต่ธิดาเทพก็เดาได้แล้วว่าผู้เขียนเป็นใครจึงส่งข่าวให้เซวียนหลีหาทางจัดการให้ตาย ส่วนในวัง ธิดาสกุลเจี่ยงที่ถูกส่งไปเป็นสนมกลายเป็นคุณหนูสี่ เจี่ยงตาน ที่เกิดจากฮูหยินห้า ซึ่งเธอก็แสดงให้เห็นว่ามีชั้นเชิงไม่เบาและถูกเซวียนหลีจับตัวมาเป็นสายลับเพื่อใช้ในการแย่งชิงบัลลังก์ที่ประทุขึ้นมาอีกรอบเนื่องจากเซวียนเพ่ยโดดเด่นขึ้นมากระทันหัน ซึ่งก็เป็นจุดเริ่มต้นของอุปสรรคสุดท้ายของคู่จิ่นอิงอ๋องและพระชายาที่มีความลับมืดกันทั้งคู่ ...
เรื่องนี้ถึงจะบอกว่าเป็นเรื่องการเมืองและการแก้แค้น แต่การดำเนินเรื่องรู้สึกประหลาดๆ อย่างเซียวเสา ถึงต้นตระกูลรับพระราชทานตำแหน่งอ๋อง แต่ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าลูกกบฏ การขึ้นเป็นผู้นำองครักษ์จิ่นอีเว่ย คุมกำลังของตนเองที่มีกำลังพลเรือนแสน ก็แปลกไปนิดสำหรับความไว้วางใจของฮ่องเต้ โดยเฉพาะถ้าใช้มุมมองของคนทั่วไป และถึงเฉลยออกมาแล้วก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นั่นแหละ เหตุการณ์ที่เป็นจุดเริ่มต้นก็ดูวกวน แถมฮ่องเต้จะดีและไม่ระแวงเกินไปมั๊ง (นึกถึงตอนจบเรื่อง 'บุรุษบูรพา ทำเนียบหลางหยา' ก็จะเห็นภาพ) และที่สำคัญคือทำไปทำมาดูเซียวเสาไม่ค่อยเก่งด้านเป็นแม่ทัพ ส่วนเจี่ยงหร่วนที่ตอนเป็นสนมและสายลับในวังก็สามารถออกมาเยี่ยมบ้านขุนนางใหญ่ (และคาดว่าเดินเที่ยวบ้านคนเดียวโดยไม่มีผู้ติดตาม) ถึงจะบอกว่ารู้เหตุการณ์ล่วงหน้าจนรับมือได้สบาย แต่อีกฝ่ายก็บื้อเกินไปอย่างมาก มีที่ตะหงิดๆ เพิ่มในช่วงหลังที่กรีดเลือดตัดสัมพันธ์ซึ่งดูผิดแบบของจีนเอามาก แต่ทำกันถึงขนาดนั้นทำไมไม่เปลี่ยนแซ่เสียเลยด้วยล่ะ
ระหว่างการดำเนินเรื่องก็มีให้มึนๆ ตลอดทาง ขุนนางกังฉินในชนบทที่เจี่ยงหร่วนหาทางพบขุนนางและจัดการให้ขุนนางทูลให้ฮ่องเต้ปลด ก็ยังมาตัดสินคดีใส่ร้ายเจี่ยงหร่วนได้อีก, เรื่องครอบครัวบ่าวไพร่ของขุนนางใหญ่ที่ต้องอาศัยกรมเมืองไปทวงของคุณหนูจากสาวใช้คืน หรือขุนนางทูลขอฮ่องเต้ให้พ่อเอาตัวบุตรสาวที่อาศัยในชนบทเข้าเมืองหลวง แบบว่ามันเรื่องในครอบครัวชัดๆ ถ้าอาศัยว่า บ้านมีกฏบ้าน เมืองมีกฏเมือง นี่มันก้าวก่ายข้ามเขตมาก, การโบยหญิงสาวยังไม่ออกเรือนที่ต้องเปิดก้นต่อหน้าบุรุษ คือน่าจะโบยทั้งชุด หรือการจับคุณหนูหรือระดับองค์หญิงขังคุก ซึ่งน่าใช้ระบบกักบริเวณมากกว่า (โดยเฉพาะถ้านึกถึงแบบเรื่อง 'พยัคฆราชซ่อนเล็บ' ที่เน้นว่าไม่จับสตรีขังยกเว้นโทษตาย), องค์ชายฆ่าองครักษ์ยกวังหรือตัวองค์ชายถูกฆ่ายกวัง เรื่องก็ยังเงียบหายไปได้ หรือแม้แต่ที่เจี่ยงหร่วนสามารถเขียนจดหมายอธิบายยุทธวิธีที่เทียนจิ้นจะใช้ล่วงหน้าก็ทำให้สงสัยว่าไปทราบมาได้อย่างไร ถึงเป็นสายลับแต่ก็ในวัง ไม่เกี่ยวกับการรบที่ชายแดนสักหน่อย ถึงอยากรู้เพราะเกี่ยวกับพี่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาข้อมูลละเอียดยิบได้ หรือจะใช้ตาทิพย์ที่ได้หลังเกิดใหม่?, ส่งธิดาขุนนางที่ไม่มีความสามารถพิเศษไปเป็นสาวใช้ในค่ายทหารของศัตรูเพื่อส่งข่าวและประสานงานการช่วยเหลือ คือขาดคนขนาดนั้นเชียว หรือแม้แต่อายุของไทเฮาท้ายเล่มสุดท้ายที่เหมือนจะบวกผิดไปเยอะ ฯลฯ
เรื่องสำนวนการแปล จขบ. คิดว่าพอถูไถ แต่ไม่ค่อยสม่ำเสมอและมีแหม่งๆ อย่าง บ่าวรับใช้ของหมู่บ้าน ถึงจะบอกว่าตระกูลเจี่ยงเป็นเจ้าของที่ดินก็เถอะ น่าจะเป็นแบบคฤหาสน์ที่มีผู้ดูแลและสาวใช้ประจำคฤหาสน์มากกว่าประจำหมู่บ้าน ฮูหยินชราก็ไม่เคยเจอเพราะมักเจอฮูหยินผู้เฒ่ามากกว่า (แบบว่าเจอชราแล้วแสลง 555) องค์ชายได้เวลาออกเรือน (เหมือนคุณหนู) การใช้คำราชาศัพท์กับเซียวเสาทั้งที่ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ภรรยาทั้งหกของฮ่องเต้ที่มีเจ้าจอมมารดาเฉิน (ตอนหลังเป็นกุ้ยเฟย) พระสนมเสียน พระสนมเต๋อ และพระสนมซู ก็มาแปลกเพราะมีแบบไทยแทรกมาหนึ่ง แล้วถ้าจะเอาแบบไทย สนมทั้งสามก็มีโอรสธิดาทั้งหมดก็ควรเป็นเจ้าจอมมารดาด้วยสิ แถมตำแหน่งสนมขั้นเฟยน่าจะเรียกพระชายาหรือตำแหน่งที่สูงกว่าสนมนะ (ทำให้เรื่องที่รู้สึกว่า 'ว่าด้วยอาชีพนางสนม' ใช้ตำแหน่งซ้ำทั้งไทยจีนนี่จิ๊บๆ ไปเลย ทางโน้นเขาใช้ระดับตำแหน่งได้ดี) แถมมีสนมขั้นสามบวกด้วย ฯลฯ
ตามปกติ จขบ. ชอบเรื่องพวกล้างแค้น ตั้งแต่แบบ 'Count of Monte Cristo' ยัน 'ด้วยแรงอธิษฐาน' (กิ่งฉัตร) เลยนับได้ว่าถูกชะตากับโครงเรื่องมากแน่นอน แต่สรุปความรู้สึกเรื่องนี้คือโครงเรื่องตอนเริ่มต้นน่าสนใจ การดำเนินเรื่องทั่วไปช่วงแรกถึงจะแนวข้างเดียวไปหน่อยก็ถือว่าสนุก แต่พอเล่มต่อมาชักจะซ้ำและแป๊กมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวละครออกมาแบนราบ ที่สำคัญที่สุดคือการวางแผน เสนอแนะวิธี และดำเนินการดูเหมือนจะขาดชั้นเชิงไปมากเอาทุกฝ่าย อ่านแผนง่ายสุดๆ การหักเหลี่ยมแบบไม่มีคม มีติดเรทซาดิสต์เกินพอดี ยิ่งอ่านยิ่งไม่อินน่ะค่ะ
[19/03/16, 25/05/16, 28/05/16, 13/11/21]
ที่มา
[1] เชียนซานฉาเค่อ (เปรมสินี หยู, ธันย์ วชิรณรงค์, ธนู รุ่งโรจน์เรืองฉาย, วณิดา คารวะคุณ แปล). ผลาญ. ห้องสมุดดอทคอม, 5 เล่มจบ, 509 + 510 + 493 + 485 + 485 หน้า, 2559.
รายการนิยายจีนแปลไทย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น