ตำนานรักอสูรร้าย - เอ๋อเหมย

เรื่อง ตำนานรักอสูรร้าย
แต่งโดย เอ๋อเหมย (E Mei) แปลโดย ถิงถิง

เหล่าอสูรร้ายแห่งบรรพกาล คือ เทาเที่ย ฉยงฉี เถาอู้ และ ฮุ่นตุ้น กำเนิดจากฟ้าดิน ไม่ตายไม่ดับสูญ มีนิสัยดุร้ายชอบต่อสู้ฆ่าฟัน ถึงกายเนื้อจะถูกทำลายและวิญญาณแตกสลาย แต่จะกลั่นตัวคืนมามีชีวิตอีกครั้ง

อันดับหนึ่งของอสูรร้ายคือเทาเที่ย เยี่ยนเสวียน โอรสบรรพบุรุษมังกรโบราณที่บำเพ็ญเพียรจนควบคุมตนได้ดี มีความสุขกับภรรยา อี้โหรวโหรว ที่เป็นปีศาจเผ่ากระต่ายหิมะหลงทาง ส่วนอีกสามอสูรก็เป็นพระเอกในตอนของตนเอง


'บุปผาพิษโฉมสะคราญ' นางเอกคือปีศาจบุปผา ซินซิน ที่เมื่อหลายพันปีก่อน ภูตผีในยมโลก หมิ่นเยวี่ย ผู้สมัยเป็นมนุษย์เป็นจิตกรวาดภาพดอกไม้ที่ลือชื่อ ตอนมีชีวิตพลาดรักกับ อวี้เอ๋อร์ เมื่อตายเป็นภูตผีก็พยายามหาทางกลับแดนมนุษย์ ระหว่างฝึกตนก็ได้เลี้ยงดูซินซินไว้ทั้งที่เธอเป็นดอกมั่นถัวหลัวฝันร้ายแห่งยมโลกที่เมื่อผลิบานจะมีอำนาจทำลายล้างที่สุดสะพรึง

หมิ่นเยวี่ยพบว่าวิชาที่ฝึกทำให้ไม่สามารถไปแดนมนุษย์ได้ เมื่อถูกรุมโจมตีจึงปล่อยให้วิญญาณสลาย ซินซินผลิบานทำให้พญายมเจ็บหนักไปกว่าสามพันปี พญามารตายคาที่ และยมโลกเสียหายไปเกือบหนึ่งในสิบ โดยก่อนตายหมิ่นเยวี่ยได้ใช้อาคมสุดท้ายส่งซินซินออกมายังโลกอสูร

ราชาอสูรเถาอู้ เจี๋ยผาน บังเอิญไปเก็บปีศาจบุปผาที่ดูท่าจะตายแหล่มิตายแหล่มาเลี้ยงเป็นของดูเล่นจอมจ้อ (จริงๆ คือซินซินมีกลิ่นที่ทำให้ผู้อื่นชอบและทำตามที่ตนต้องการ) เมื่อเจี๋ยผานพบว่าร่างมนุษย์ของนางสวยอย่างยิ่งแต่ยังเด็กมาก เลยเร่งขุนให้โตเร็วเพื่อรวบหัวรวบหางอย่างมีความสุข

ปัญหาที่มาแทรกแซงความสุขของเจี๋ยผานคือพวกอสูรธรรมดาที่มีความแค้นยุยงให้เจี๋ยผานสู้กับฉยงฉีจนบาดเจ็บหนักทั้งคู่ก่อนวางกับดักรุม แต่พวกอสูรเหล่านี้ก็ไม่รู้ว่าภรรยาปีศาจบุปผาที่ดูอ่อนแอความจริงน่ากลัวยิ่งกว่าสามีหลายเท่า ...

'ปีศาจสาวยอดดวงใจ' ราชาอสูรฮุ่นตุ้น ตี้เจียง ที่มีปราณฮุ่นตุ้นอันเป็นแหล่งกำเนิดพลังชีวิตฟ้าดินอยู่รอบตัว มีนิสัยเกียจคร้านสุดๆ ชอบปิดถ้ำนอนหลับ ไม่ใส่ใจความสะอาด หาของกิน หรือดูแลกิจการของเหล่าอสูรและดินแดนในปกครอง (ข้อสุดท้ายนี้อาจจะว่าไม่ได้ เพราะดูเหมือนราชาอสูรที่เหลือจะไม่ทำอะไรเหมือนกัน)

วันหนึ่งเทาเที่ยส่งปีศาจหอยมุกม่วง เป้ยเชี่ยนเชี่ยน ราชาปีศาจมารม่วงผู้เป็นนักรบขั้นสุดยอดไร้เทียมทานแห่งทะเลประจิมซึ่งบาดเจ็บหนักหลังสู้กับวังมังกรทะเลบูรพามาให้ เมื่อเป้ยเชี่ยนเชี่ยนฟื้นก็ทำความสะอาดและจัดระเบียบถ้ำจนเรียบร้อยแทบจะกลายเป็นที่พำนักเซียน แถมยังทำอาหารเก่งกาจสุดยอด พูดง่ายๆ คือ เป็นสถานการณ์วินวินที่ตี้เจียงมีชีวิตสะดวกสบาย ส่วนเป้ยเชี่ยนเชี่ยนที่ลงแรงเลี้ยงดูแกะตี้เจียงอย่างดีก็สามารถตัดขนไปใช้ (ใช้ปราณฮุ่นตุ้นรักษาพวกพ้อง)

ที่เป้ยเชี่ยนเชี่ยนสู้กับวังมังกรทะเลบูรพาก็เพื่อปกป้องอสูรตัวเล็กตัวน้อยที่ป้องกันตนเองไม่ได้ เมื่อรักษาตัวดีแล้วจึงอยากไปแก้แค้น ถึงตอนนี้ตี้เจียงที่ชีวิตขาดเป้ยเชี่ยนเชี่ยนไม่ได้แล้วก็ตามไปช่วยด้วย ความจริงวังมังกรทะเลบูรพาก็ไม่เท่าไหร่ แต่ได้กำลังเสริมจากโอรสบรรพบุรุษมังกรโบราณคือ ปี้อั้น และ หยาจื้อ ที่หลงรักเป้ยเชี่ยนเชี่ยนตั้งแต่อยู่บนสวรรค์ ...

'กิ่งหลิวสยบมาร' อสูรร้ายฉยงฉี ซื่อเอ้อ กินความคิดชั่วร้ายของมนุษย์เป็นอาหาร ทำให้สามารถมองเห็นจิตใจของคนอื่นได้ เมื่อดอกมั่นถัวหลัวฝันร้ายผลิบาน ซื่อเอ้อบาดเจ็บอย่างหนัก หลังจากติดอยู่ในมิติเป็นพันปีก็หลุดออกมายังแดนมนุษย์ วิญญาณเข้าร่างขอทานน้อยที่เพิ่งตาย จนแทบจะตายไปอีกรอบถ้าไม่ได้แม่ชี ขู่เล่อ และลูกศิษย์ หลิ่วซั่นซั่น ช่วยเอาไว้

ที่ยอดเยี่ยมคือหลิ่วซั่นซั่นความจริงเป็นกิ่งหลิวนอกตำหนักพระโพธิสัตว์ในแดนพุทธเกษตร ได้รับน้ำอมฤตในแจกันหล่อเลี้ยงจนบรรลุเป็นเซียน แต่ตบะไม่ก้าวหน้าจึงต้องมาฝึกตนที่แดนมนุษย์ เวียนว่ายตายเกิดมาแล้วเก้าชาติ ถึงจะไม่มีใจเมตตาต่อสรรพสัตว์ แต่ก็นับได้ว่าเป็นผู้มีบุญเก้าชาติ ถ้าซื่อเอ้อได้กินจะรักษาอาการป่วยให้หายขาด แถมพลังสูงขึ้นมาก

ตัวหลิ่วซั่นซั่นมีความสามารถดูปราณและล่วงรู้ชะตาชีวิตโดยคร่าวๆ ของคนอื่น นอกจากนี้ยังมีความทรงจำอันเลือนลางว่าต้องการบำเพ็ญบุญเพื่อคืนชีวิตให้ใครสักคน ไม่นานเธอก็ถูกครอบครัวของแม่ที่เป็นตระกูลเสนาบดีรับไปเลี้ยงดู

หลังจากนั้นสามปี หลิ่วซั่นซั่นกำลังจะแต่งงานกับบัณฑิตที่มีอนาคตไกล แต่ในวันแต่ง จักรพรรดิสั่งให้ล้อมจับทั้งตระกูลเนื่องจากสมคบองค์ชายเตรียมก่อกบฎ สตรีทั้งหมดถูกจับเข้าคุกหลวงและถูกส่งไปเป็นบ่าวรับใช้ มีเพียงหลิ่วซั่นซั่นที่ถูกอันกั๋วโหว สืออวิ้น ผู้เป็นคนโปรดของฮ่องเต้นำตัวไป หลิ่วซั่นซั่นมองแวบเดียวก็รู้ว่าสืออวิ้นคือขอทานน้อยเมื่อสามปีก่อน หลังจากจัดการให้ตนให้มีอิทธิพลแล้วก็พยายามตามหายาบำรุงชั้นเลิศคนนี้ ...

ว่ากันตามตรงระยะหลัง จขบ. รู้สึกว่าพวกอสูรร้ายที่เล่นเป็นตัวประกอบในนิยายเทพเซียนมักจะโผล่มาโดนลูกหลงจนเดี้ยงแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว อย่างในเรื่อง 'สามชาติสามภพ ป่าท้อสิบหลี่' ที่เยี่ยหัวต้องการของวิเศษที่พวกเทาเที่ยเฝ้าอยู่ เลยหาเรื่องฆ่าทิ้งทั้งหมดและโดนเทาเที่ยกัดแขนขาดเป็นของแถม

เรื่องนี้ให้อสูรที่ปกติจะเป็นผู้ร้ายมาเป็นพระเอก ซึ่งก็พลิกโฉมในระดับหนึ่งล่ะค่ะ (เรื่องอื่นก็เช่น 'ลำนำรักเทพสวรรค์ ภาคหนึ่งคำมั่น สัญญานิรันดร์') โดยแต่ละตนออกแนวรักเดียวใจเดียว อยู่สายกลัวเมีย ซึนแต่ขี้หึง และเปย์กันออกหน้าออกตา 555 โครงเรื่องไม่มีอะไรมาก แต่ที่ฮาคือการดำเนินเรื่อง แน่นอนว่าเรื่องในแดนอสูรก็คงไม่สงบเท่าไหร่ มีเรื่องฆ่ากันบ่อยๆ ซึ่งก็มีจุดที่น่าสนใจในตอน 'ปีศาจสาวยอดดวงใจ' ด้วย

สำนวนแปลค่อนข้างสมัยใหม่ไปนิด แต่ก็ไม่ได้ขัดใจอะไรมาก ความรู้สึกคือก็สนุกและฮา ถึงอ่านแล้วไม่รู้สึกอยากอ่านซ้ำในทันทีแบบ 'เงาเพลิงสะท้านปฐพี' ของผู้แต่ง แต่ยังไงก็ชอบมากกว่าค่าเฉลี่ยของมากกว่ารักไม่น้อยค่ะ อ้อ ผู้แต่งบอกท้ายเล่มว่าเขียนเรื่องนี้ระหว่างปี 2013-2015 และแก้ไขกันหลายหนมาก สุดท้ายคือข้อสงสัยที่สุดคือมีเรื่องของเยี่ยเสวียนในเล่มก่อนหน้านี้ด้วยหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือมึการปรากฏตัวของเยี่ยเสวียนและลูกใน 'ราชันใต้อาณัติ' ที่ฮาพอใช้ค่ะ

[02/03/19, 09/09/21]

ที่มา
[1] เอ๋อเหมย (ถิงถิง แปล). ตำนานรักอสูรร้าย. ชุดมากกว่ารัก, แจ่มใสพับลิชชิ่ง, 2 เล่มจบ, 696 หน้า, 2562.

---

รายการนิยายจีนแปลไทย