ฮ่องเต้ช่างคลั่งรักยิ่งนัก - เมิ่งหนานตี๋

เรื่อง ฮ่องเต้ช่างคลั่งรักยิ่งนัก
แต่งโดย เมิ่งหนานตี๋ (Meng Nan Di) แปลโดย ซิงซือ

หลังฮ่องเต้แห่งหนานเซวียนสละราชย์ขึ้นเป็นไท่ซั่งหวง ฉีหยวนหลิน ที่ได้ขึ้นครองราชย์ต่อ เคยเป็นองค์ชายกำพร้าแม่นอกสายตาที่แสร้งไม่เอาไหน ตอนนี้ก็ยังโยนงานให้ไท่ซั่งหวงแล้วแอบเดินทางไปเยี่ยมชมความเป็นอยู่ของราษฎรที่เมืองสุยโจวในเจียงเป่ย

ชิ่งกั๋วกง ปกครองเจียงเป่ยอย่างกดขี่ ยักยอกเสบียงช่วยเหลือภัยแล้งและเก็บภาษีหนัก ทั้งยังแอบซ่องสุมกำลังทหาร แต่ชิ่งกั๋วกงเป็นบุตรชายท่านลุงของไท่ซั่งหวง ตระกูลเคยมีความดีความชอบในการคุ้มกันฮ่องเต้ อดีตฮ่องเต้ผู้ล่วงลับจึงพระราชทานป้ายทองละเว้นโทษตาย ทำให้ทางราชสำนักมีความลำบากในการปราบปราบ จนผู้ว่าเมืองสุยโจว เซินเหวินหาง ทั่นฮวาที่ไม่มีเส้นสายและโอกาสเลื่อนขั้นไม่สูง ได้แอบร้องเรียนชิ่งกั๋วกงเรื่องเสบียงไปยังเมืองหลวง

ฉีหยวนหลินปลอมตัวเป็นพ่อบ้าน ฉีหราน ที่พาคุณชายมาลองทำการค้าใบชา ก่อนถึงเมืองสุยโจวถูกโจรปล้น และพบกับมือปราบหญิง ลู่จือเหยา และหัวหน้า เฉินชิว ที่ออกนอกเมืองมาจับนักโทษเพื่อเงินค่านำจับ ต่อมาฉีหรานได้พบลู่จือเหยาหลายครั้ง ไปกินอาหารด้วยกัน ช่วยหาเรือนให้เช่า เห็นความโอบอ้อมอารีและความฮา ช่วยตอนไปสืบหาฆาตกรในหอนางโลม ฯลฯ เห็นลู่จือเหยาเป็นแมวป่าน้อยที่มีเขี้ยวแหลมปากคมของตนเอง ฉีหยวนหลินยังชักใยการกระทำของลู่จือเหยาไปเรื่อยๆ 555

ตระกูลลู่มีกิจการค้าใบชาใหญ่ที่สุดในสุยโจว มีร้านถึงสิบแปดร้าน ในตระกูลมีลูกชายสี่คน เมื่อสิบกว่าปีก่อน สามีภรรยาบ้านใหญ่ไปค้าขายที่เมืองหลวงและรับเด็กหญิงเป็นลูกบุญธรรมคือลู่จือเหยา แต่ผ่านไปอีกไม่ที่ปี ทั้งสองถูกโจรฆ่าตายพร้อมลูกชายและลูกชายบ้านรอง เนื่องจากนายท่านบ้านสองเปิดสถานศึกษา นายท่านบ้านสามและสี่จึงรับช่วงกิจการ

อาทั้งสองกลัวว่าลู่จือเหยาจะแบ่งมรดกส่วนบ้านใหญ่จึงคิดขับไล่ออกจากตระกูล แต่สะใภ้รอง ลั่วซื่อ ที่เพิ่งเสียบุตรชายก็รับเลี้ยงลู่จือเหยาและปกป้องรักษาสินเดิมของพี่สะใภ้ใหญ่ให้ลูกสาวบุญธรรมสำเร็จ ลู่จือเหยาจึงสนิทกับบ้านรองอย่างมาก และยังมีความสามารถในการพิจารณาคุณภาพชา

ลู่จือเหยาชื่นชมแม่ทัพใหญ่ เวินเหยียน ที่เป็นสตรี ตอนนี้แต่งงานกับอัครมหาเสนาบดีตู้แห่งเป่ยหลี อาศัยที่เรียนวรยุทธ์กับบิดาของเฉินชิว จึงสามารถเข้าเป็นมือปราบ ทางตระกูลลู่ปกปิดโดยบอกว่าร่างกายอ่อนแอจนไม่ออกจากบ้าน

ลู่จือเหยาอายุสิบแปดปีแล้ว ลั่วซื่อพยายามหาคู่ดูตัวคือซิ่วไฉ สวีเมิ่งหราน ที่สอนที่สำนักศึกษาอารอง ตอนแรกสวีเมิ่งหรานตกใจกลัวมาก แต่เมื่อรู้จักดีขึ้นก็ตกหลุมรักอยากแต่งจริง ทำเอาฉีหยวนหลินหึง 555 แต่ยังไงก็ช่วยจัดการอาที่เริ่มหลอกลวงขายของราคาต่ำ ทำให้อารองและลูกสาว ลู่ชุนเซียง คุมกิจการ และยังส่งคนไปรักษาความปลอดภัยให้บ้านรอง

หลังฉีหยวนหลินพบว่าเซินเหวินหางรวบรวมหลักฐานไว้แน่นหนา ก็จัดการให้เซินเหวินหางเดินทางกลับเมืองหลวง พร้อมกับลู่จือเหยาและเฉินชิว ระหว่างทางชิ่งกั๋วกงได้ข่าวว่าเซินเหวินหางจะฟ้องร้อง จึงส่งคนมาโจมตีแบบรัวๆ แต่ก็โดนองครักษ์ฉีหยวนหลินจัดการเรียบ

เมื่อถึงเมืองหลวงฉีหยวนหลินก็จัดการให้พวกเซินเหวินหางอยู่ที่ศาลาพักม้า เรียกเชื้อพระวงศ์เข้าเมืองหลวงและเชิอดชิ่งกั๋วกงเป็นตัวอย่าง จับตัวลู่จือเหยาเข้าวังไปสารภาพ ก่อนต่อสู้กับขุนนางเรื่องแต่งตั้งฮองเฮา และกับไท่ซั่งหวงเรื่องชาติกำเนิดแท้จริงของลู่จือเหยา

ชื่อจริงของลู่จือเหยาคือ ซ่งเหยา ธิดาของราชครู ซ่งฉี ที่ถูกลูกหลงในการชิงอำนาจของฮ่องเต้กับฮองเฮาและตระกูล หลังซ่งฉีถูกประหาร ครอบครัวเกรงความผิดและทอดทิ้งซ่งเหยา แต่ได้บ้านใหญ่ตระกูลลู่ที่รู้จักกันแอบช่วยไว้

ด้วยความตั้งมั่นของฉีหยวนหลินและความเข้าใจของลู่จือเหยา ก็สามารถปรับความเข้าใจกันได้ แต่งงานอย่างมีความสุข มีตอนพิเศษหลังแต่งเมื่อลู่จือเหยาเมา และเรื่องของลั่วซื่อที่เห็นลู่จือเหยาเป็นลูกสาวอย่างแท้จริง ...


มีความรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง อย่างลูกสาวราชครูที่เข้าวังไปเล่นตอนเด็ก การสละราชย์เป็นไท่ซั่งหวงแบบชิลด์ๆ เชื่อพระวงศ์ที่น่าจะชั้นสูงพอสมควรเป็นกั๋วกง การให้คู่หนุ่มสาวไปกินอาหารดูตัวโดยไม่มีคนไปด้วย ไปซื้อชาโดยใช้เวลาในเมืองหลายเดือน แม่ทัพหญิงแต่งไปอีกแคว้น และกลับมาเยี่ยมบ้านทุกปี ฯลฯ ถึงมีโมเมนต์ฮาๆ อยู่พอสมควร แต่ก็ไม่รู้สึกร่วมกับเรื่องความรักและการจัดการอำนาจในราชสำนัก ตัวละครหลักไม่น่าสนใจเท่าตัวรอง โดยเฉพาะเซินเหวินหางและลั่วซื่อ ความรู้สึกคืออ่านเก็บแต้มค่ะ

ดูจากเนื้อหา น่าจะมีเรื่องก่อนหน้าของเวินเหยียนอีกเล่ม เท่าที่ลองหาดู เหมือนจะยังไม่มีแปลนะคะ

[02/01/25]

ที่มา
[1] เมิ่งหนานตี๋ (ซิงซือ แปล). ฮ่องเต้ช่างคลั่งรักยิ่งนัก (Hua Yang Bu Kuai). สำนักพิมพ์ปริ๊นเซส, เล่มเดียวจบ, 360 หน้า, 2566 (ต้นฉบับ 2020).

---

รายการนิยายจีนแปลไทย