สยองขวัญ - เอโดงาวะ รัมโป
เรื่อง สยองขวัญ
แต่งโดย เอโดงาวะ รัมโป แปลโดย ปาริฉัตร เสมอแข และ ผุสดี นาวาวิจิต
เล่มนี้เรื่องสั้นของนักเขียนแนวสยองขวัญที่มีชื่อเสียงของญี่ปุ่น (ถ้าอ่านการ์ตูนโคนันก็น่าจะคุ้นเคยดี) ในภาพรวมก็เป็นเรื่องสยองขวัญแนวเก่าที่สนุกดีนะคะ มีความสยอง น่ากลัวบ้างแต่ก็ไม่มากเกินไป และมีเสน่ห์ค่ะ รูปประกอบในเล่มค่อนข้างสยอง และขอสังเกตว่าตัวละครที่เรียนมหาวิทยาลัยล้วนเรียนที่มหาวิทยาลัยวาเซดะที่ผู้แต่งจบมาทั้งสิ้น
'เก้าอี้พิศวาส' นักประพันธ์สาวอ่านจดหมายที่ช่างทำเก้าอี้ส่งมาให้ เล่าเรื่องที่ตนอัปลักษณ์และทำเก้าอี้บุหนังให้โรงแรมโดยคว้านข้างในออกและแอบซ่อนข้างในเพื่อไปขโมยของ สุดท้ายเก้าอี้ถูกขายต่อมาให้สามีของนักประพันธ์ ... เรื่องนี้ตอนหักมุมสยองใช้ได้เลยค่ะ แต่เพราะช่องโหว่ในตอนต้นบางจุดทำให้ดรอปไปไม่น้อย
'กระจกสยองขวัญ' ชายคนหนึ่งคลั่งไคล้กระจกและเลนส์มากแต่เด็ก เมื่อได้มรดกก็ทุ่มเทกับมันจนสร้างลูกกลมกรุกระจกด้านในแล้วขังตัวเองอยู่ข้างใน
'คำสารภาพ' นักโทษประหารสารภาพบาปให้ว่าฆ่าพี่ชายฝาแฝดหมกบ่อเพื่อแย่งชิงทรัพย์สินและภรรยา ภายหลังยังก่อคดีฆาตกรรมชิงทรัพย์โดยทิ้งลายนิ้วมือพี่ชายไว้ด้วย
'นักเดินทางกับรูปผ้า' นักท่องเที่ยวไปชายทะเลได้พบชายชราในรถไฟที่ให้ใช้กลองสมัยเก่าดูรูปภาพบนแผ่นไม้ซึ่งมีรูปของชายหญิงทำด้วยผ้าไหมและเล่าเรื่องพี่ชายที่ไปส่องกล้องส่องทางไกลที่สวนสาธารณะอะซาคุสะทุกวันเพื่อหาสาวสวยที่เคยเห็นเพียงแวบเดียวจนเปลี่ยนเป็นรูป ... ปัญหาของ จขบ. คือจินตนาการภาพไม่ออกเลยค่ะว่ารูปภาพมีรูปแบบการใช้วัสดุอย่างไร
'ชายพิการสองคน' ชายสองคนที่ไปพักผ่อนที่โรงแรมเล็กๆ ได้ผลัดกันเล่าเรื่องประสบการณ์ คนแรกเล่าเรื่องรบที่เมืองซิงเตาระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่งซึ่งได้รับบาดแผลจนอัปลักษณ์ ส่วนอีกคนก็เล่าเรื่องเป็นโรคละเมอเดินสมัยเรียนที่วาเซดะและเป็นผู้ต้องสงสัยฆ่าคนตายจนเป็นเป็นบาดแผลถึงยี่สิบปี ... เรื่องนี้ จขบ. ว่าจบแบบให้คิดต่อมากพอใช้เลย
'กับดักฆาตกร' นักศึกษาวาเซดะที่มีฐานะยากจนก่อคดีฆาตกรรมหญิงหม้ายเจ้าของบ้านเช่าที่เก็บซ่อนเงินไว้ในบ้าน โดยหลังฆ่าก็แบ่งเงินที่ซ่อนมาครึ่งหนึ่งแล้วแจ้งความว่าพบเงินตกอยู่ แต่เพื่อนที่เช่าบ้านได้เอาเงินที่เหลือไปจึงกลายเป็นผู้ต้องสงสัย ทนายความที่จนแต้มได้ โคโกโร อาเคชิ มาช่วยดูผลการทดสอบทางจิตวิทยา ... เคยอ่านเจอว่าอาเคชิเป็นนักสืบชื่อดังของผู้แต่ง ในเรื่องนี้ก็น่าสนใจนะคะ
'การฆ่าครั้งสุดท้าย' สมาชิกสมาคมเล่าเรื่องสยองได้ชุมนุมกัน คนหนึ่งได้เล่าประสบการณ์การฆ่าคนโดยการชี้นำซึ่งไม่มีความผิดทางกฏหมาย เช่น หลอกให้ตกหลุม กระโดดน้ำชนหินแหลม เรียกให้ชะงักจนโดนรถไฟชน ฯลฯ ผู้เล่นยังต้องการฆ่าตัวเองเป็นคนที่หนึ่งร้อยด้วย ... เข้าใจเลยค่ะว่าทำไมสมาคมล้ม ประสาทกินกันขนาดนั้น
'ฆ่าผัวคนที่สอง' หญิงที่แต่งงานใหม่หลังฆ่าสามีคนแรกระหว่างป้องกันตัวได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นกับสามีคนใหม่ ... เรื่องนี้เกือบหมดเป็นบทสนทนาระหว่างคนสองคน แปลกดีเหมือนกันค่ะ
ที่มา
[1] เอโดงาวะ รัมโป (ปาริฉัตร เสมอแข & ผุสดี นาวาวิจิต แปล). สยองขวัญ. สำนักพิมพ์ผีเสื้อ, 216 หน้า, พิมพ์ครั้งที่ 4, 2542 (สำนักพิมพ์เล่มเล็ก พิมพ์ครั้งแรก 2531).
รายการนิยายแปลไทย, ไทม์ไลน์หนังสืออิงประวัติศาสตร์/ย้อนยุค ญี่ปุ่น
แต่งโดย เอโดงาวะ รัมโป แปลโดย ปาริฉัตร เสมอแข และ ผุสดี นาวาวิจิต
เล่มนี้เรื่องสั้นของนักเขียนแนวสยองขวัญที่มีชื่อเสียงของญี่ปุ่น (ถ้าอ่านการ์ตูนโคนันก็น่าจะคุ้นเคยดี) ในภาพรวมก็เป็นเรื่องสยองขวัญแนวเก่าที่สนุกดีนะคะ มีความสยอง น่ากลัวบ้างแต่ก็ไม่มากเกินไป และมีเสน่ห์ค่ะ รูปประกอบในเล่มค่อนข้างสยอง และขอสังเกตว่าตัวละครที่เรียนมหาวิทยาลัยล้วนเรียนที่มหาวิทยาลัยวาเซดะที่ผู้แต่งจบมาทั้งสิ้น'เก้าอี้พิศวาส' นักประพันธ์สาวอ่านจดหมายที่ช่างทำเก้าอี้ส่งมาให้ เล่าเรื่องที่ตนอัปลักษณ์และทำเก้าอี้บุหนังให้โรงแรมโดยคว้านข้างในออกและแอบซ่อนข้างในเพื่อไปขโมยของ สุดท้ายเก้าอี้ถูกขายต่อมาให้สามีของนักประพันธ์ ... เรื่องนี้ตอนหักมุมสยองใช้ได้เลยค่ะ แต่เพราะช่องโหว่ในตอนต้นบางจุดทำให้ดรอปไปไม่น้อย
'กระจกสยองขวัญ' ชายคนหนึ่งคลั่งไคล้กระจกและเลนส์มากแต่เด็ก เมื่อได้มรดกก็ทุ่มเทกับมันจนสร้างลูกกลมกรุกระจกด้านในแล้วขังตัวเองอยู่ข้างใน
'คำสารภาพ' นักโทษประหารสารภาพบาปให้ว่าฆ่าพี่ชายฝาแฝดหมกบ่อเพื่อแย่งชิงทรัพย์สินและภรรยา ภายหลังยังก่อคดีฆาตกรรมชิงทรัพย์โดยทิ้งลายนิ้วมือพี่ชายไว้ด้วย
'นักเดินทางกับรูปผ้า' นักท่องเที่ยวไปชายทะเลได้พบชายชราในรถไฟที่ให้ใช้กลองสมัยเก่าดูรูปภาพบนแผ่นไม้ซึ่งมีรูปของชายหญิงทำด้วยผ้าไหมและเล่าเรื่องพี่ชายที่ไปส่องกล้องส่องทางไกลที่สวนสาธารณะอะซาคุสะทุกวันเพื่อหาสาวสวยที่เคยเห็นเพียงแวบเดียวจนเปลี่ยนเป็นรูป ... ปัญหาของ จขบ. คือจินตนาการภาพไม่ออกเลยค่ะว่ารูปภาพมีรูปแบบการใช้วัสดุอย่างไร
'ชายพิการสองคน' ชายสองคนที่ไปพักผ่อนที่โรงแรมเล็กๆ ได้ผลัดกันเล่าเรื่องประสบการณ์ คนแรกเล่าเรื่องรบที่เมืองซิงเตาระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่งซึ่งได้รับบาดแผลจนอัปลักษณ์ ส่วนอีกคนก็เล่าเรื่องเป็นโรคละเมอเดินสมัยเรียนที่วาเซดะและเป็นผู้ต้องสงสัยฆ่าคนตายจนเป็นเป็นบาดแผลถึงยี่สิบปี ... เรื่องนี้ จขบ. ว่าจบแบบให้คิดต่อมากพอใช้เลย
'กับดักฆาตกร' นักศึกษาวาเซดะที่มีฐานะยากจนก่อคดีฆาตกรรมหญิงหม้ายเจ้าของบ้านเช่าที่เก็บซ่อนเงินไว้ในบ้าน โดยหลังฆ่าก็แบ่งเงินที่ซ่อนมาครึ่งหนึ่งแล้วแจ้งความว่าพบเงินตกอยู่ แต่เพื่อนที่เช่าบ้านได้เอาเงินที่เหลือไปจึงกลายเป็นผู้ต้องสงสัย ทนายความที่จนแต้มได้ โคโกโร อาเคชิ มาช่วยดูผลการทดสอบทางจิตวิทยา ... เคยอ่านเจอว่าอาเคชิเป็นนักสืบชื่อดังของผู้แต่ง ในเรื่องนี้ก็น่าสนใจนะคะ
'การฆ่าครั้งสุดท้าย' สมาชิกสมาคมเล่าเรื่องสยองได้ชุมนุมกัน คนหนึ่งได้เล่าประสบการณ์การฆ่าคนโดยการชี้นำซึ่งไม่มีความผิดทางกฏหมาย เช่น หลอกให้ตกหลุม กระโดดน้ำชนหินแหลม เรียกให้ชะงักจนโดนรถไฟชน ฯลฯ ผู้เล่นยังต้องการฆ่าตัวเองเป็นคนที่หนึ่งร้อยด้วย ... เข้าใจเลยค่ะว่าทำไมสมาคมล้ม ประสาทกินกันขนาดนั้น
'ฆ่าผัวคนที่สอง' หญิงที่แต่งงานใหม่หลังฆ่าสามีคนแรกระหว่างป้องกันตัวได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นกับสามีคนใหม่ ... เรื่องนี้เกือบหมดเป็นบทสนทนาระหว่างคนสองคน แปลกดีเหมือนกันค่ะ
[02/01/18, 05/05/22]
ที่มา
[1] เอโดงาวะ รัมโป (ปาริฉัตร เสมอแข & ผุสดี นาวาวิจิต แปล). สยองขวัญ. สำนักพิมพ์ผีเสื้อ, 216 หน้า, พิมพ์ครั้งที่ 4, 2542 (สำนักพิมพ์เล่มเล็ก พิมพ์ครั้งแรก 2531).
รายการนิยายแปลไทย, ไทม์ไลน์หนังสืออิงประวัติศาสตร์/ย้อนยุค ญี่ปุ่น
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น