อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด - ชิวรั่วเยีย
เรื่อง อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด
แต่งโดย ชิวรั่วเยีย (Qiu Ruo Ye) แปลโดย กวงซิน
ในแคว้นต้าอิ่น จักรพรรดินี หยวนสี่ตี้ ที่ช่างกินเหมือนถูกหลอกให้ครองราชย์โดยพระสวามี เจียงเหมี่ยน คุณชายอัจฉริยะที่เคยเป็นพระอาจารย์ไท่ฟู่ ทั้งยังแต่งบทความปฏิรูปภาษีว่าด้วยเกลือและเหล็กเป็นสินสอด โดยหยวนสี่ตี้แต่ตั้งพระสวามีให้มีตำแหน่งเฟิ่งจวิน ทั้งสองมีธิดาองค์โต มู่ฉืออิ๋ง (ชื่อเล่น ถวนถวน) ที่เป็นรัชทายาท และโอรสองค์รองเซียงอ๋อง เจียงมู่จือ (โต้วเปาเอ๋อร์) ถูกส่งไปศึกษากับตระกูลเจียงที่ซีจิงในฐานะว่าที่หัวหน้าสกุลเจียง
มู่ฉืออิ๋งที่อายุสิบห้าปีที่โตมาอย่างเป็นที่รักและตามใจยิ่งจากเสด็จแม่ เสด็จพ่อ เสด็จยายไท่ซั่งหวง เสด็จตาพระพันปี และท่านน้าเสียนอ๋อง เสี่ยวเป่าเอ๋อร์ เป็นหัวโจกที่สำนักศึกษาเจาเหวินสำหรับราชนิกุลและบุตรหลานตระกูลใหญ่ที่พระอาจารย์ล้วนเอาไม่อยู่ ยกเว้น ไป๋สิงเจี่ยน ที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าสำนักหลันไถของเหล่าอาลักษณ์ที่บันทึกประวัติศาสตร์อย่างตรงไปตรงมา
ไป๋สิงเจี่ยนมาจากตระกูลหมอที่เก่งกาจในเมืองก่วงหลิง เมืออายุสิบสามก็มีชื่อเสียงว่าเป็นหมอฝีมือดี แต่ครอบครัวถูก ก่วงหลิงโหว บิดาตาย มารดาฆ่าตัวตาย ไป๋สิงเจี่ยนหลบหนีเข้าเมืองหลวงเพื่อขอความเป็นธรรม ได้หัวหน้าสำนักหลันไถ ต่งหู รับเป็นศิษย์ จนสิบหกปีให้หลังก็เป็นหัวหน้าสำนักหลันไถ ทั้งที่ตามปกติแล้วไม่น่าได้เป็นขุนนางเพราะพิการ เอ็นเข่าทั้งสองข้างถูกทำร้าย ทำให้เวลาเดินต้องใช้ไม้เท้าและมีอาการเจ็บปวดเรื้อรัง แถมยังเป็นเป็นคนแพ้ง่าย ถ้ามีคนแตะตัวจะผื่นขึ้น
มู่ฉืออิ๋งที่ต้องการจัดการกับไท่สื่อก็จัดการให้สำนักตรวจการพยายามหาเรื่องมาฟ้องร้องสำนักหลันไถ แต่ทุกคราก็ถูกยันกลับไปอย่างสบายๆ เพราะสำนักหลันไถเป็นยิ่งกว่าหน่วยสือราชการลับ รู้เรื่องชาวบ้านอย่างละเอียด จนมู่ฉืออิ๋งต้องออกหน้าเข้าไปในสำนักหลันไถเอง ได้เห็นว่าเจียงเหมี่ยนถูกจดในบันทึกชีวประวัติสนมชายาที่เจียงเหมี่ยนไม่ชอบอย่างยิ่ง (จขบ. สงสัยว่าทำไม่ไม่เป็นชีวประวัติฮองเฮาล่ะ)
มู่ฉืออิ๋งถูกองค์หญิงแคว้นเหยาทำร้ายเกือบตายถ้าไม่ได้ไป๋สิงเจี่ยนช่วย ก็ยิ่งทำให้ยุ่งกับไป๋สิงเจี่ยนมากขึ้นเรื่อยๆ บุกมาบ้าน กินอาหาร ก่อเรื่องยุ่งไม่เว้นวันเช่นกินไก่ชนของท่านน้า ไปหอนางโลมทำศึกปาหลิวเหลียน (ทุเรียน) ฯลฯ จนสนิท (?) กัน
เมื่อต่งหูที่เกษียณมีอันตราย ไป๋สิงเจี่ยนก็รีบไปช่วยโดยมีมู่ฉืออิ๋งเป็นเหาฉลามตามไปด้วย ต้องเผชิญกับปริศนาและอันตรายต่างๆ ทั้งนิยายที่คล้ายเรื่องของตระกูลไป๋ที่โยงไปถึงสกุลเจี่ยงแห่งซีจิง มีคนร้ายระหว่างทางทำให้มู่ฉืออิ๋งถูกพิษจนตามองไม่เห็น อดีตหมอหลวง หลิ่วมู่อวิ๋น (ที่เคยมีความหลังกับหยวนสี่ตี้จนเจียงเหมี่ยนงอนพาลูกกลับซีจิง แนะให้ตามหาหุบเขาราชาโอสถจนต้องไปเกี่ยวข้องกับก่วงหลิงโหวอีก ผลสรุปคือมู่ฉืออิ๋งมีลูก ถานหนู แบบไม่รู้เรื่องรู้ราวเท่าไหร่ จากเมืองหลวงไปสามปีจนเจียงเหมี่ยนต้องมาตามเป็นเหตุการณ์พ่อตาที่ถูกมัดมือปะทะลูกเขย แต่ทว่าไป๋สิงเจี่ยนก็ไม่มีคุณสมบัติเป็นเฟิ่งจวินได้
เรื่องที่ทีแรกคาดว่าจะเป็นนิยายตลกเบาสมอง ซึ่งเมื่อตามความต๊องของส่วนมู่ฉืออิ๋งก็มาได้ดี แต่มาทลายเพราะตวามแปลกของไป๋สิงเจี่ยน (โดยอยากนินทาว่านี่วัวแก่กินหญ้าอ่อน หลอกเด็กไม่ประสีประสาไปหน่อยแล้ว) สำหรับการดำเนินเรื่อง เมื่ออนุโลมการครองราชย์ของจักพรรดินี เรื่องราชสำนักที่ไม่ค่อยชิงดีชิงเด่นที่ก็ถือว่าเปลี่ยนอารมณ์สบายๆ ดีนะคะ แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องยอมรับว่าการอยู่รอดของราชวงศ์ก็น่าจะมากับโชคไม่น้อยถ้าไม่มีพระสวามีมาเป็นตัวช่วย แต่ที่รู้สึกประหลาดมากคือเรื่องการรักษาความปลอดภัยและองครักษ์เงาของเชื้อพระวงศ์ที่ดูจะชิลด์เกินไปหน่อยแล้ว แบบว่าไร้รูปแบบอำนาจและอิทธิพลของสังคมศักดินาไปหน่อยนะ
สรุปคือฮากับเรื่องการจัดการและปะทะระหว่างพ่อตาลูกเขย ส่วนความแบ๊วของนางเอกและจักรพรรดินีไม่ค่อยอินเท่าไหร่ ความชอบก็เอาไปต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของมากกว่ารักหน่อยเพราะความอืดอาดของการดำเนินเรื่องที่ไม่ให้ลุ้น รู้สึกว่าต้องมีเรื่องของหยวนสี่ตี้และเจียงเหมี่ยนมาก่อนแน่นอน แต่เมื่อค้นชื่อหนังสือของมากกว่ารักตามผู้แต่งก็ไม่พบ คิดว่าถ้าได้อ่านเรื่องแรกก่อนน่าจะทำให้สนุกขึ้นค่ะ
ที่มา
[1] ชิวรั่วเยีย (กวงซิน แปล). อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!. มากกว่ารัก, แจ่มใสพับลิชชิ่ง, 608 หน้า, 2563.
รายการนิยายจีนแปลไทย
แต่งโดย ชิวรั่วเยีย (Qiu Ruo Ye) แปลโดย กวงซิน
ในแคว้นต้าอิ่น จักรพรรดินี หยวนสี่ตี้ ที่ช่างกินเหมือนถูกหลอกให้ครองราชย์โดยพระสวามี เจียงเหมี่ยน คุณชายอัจฉริยะที่เคยเป็นพระอาจารย์ไท่ฟู่ ทั้งยังแต่งบทความปฏิรูปภาษีว่าด้วยเกลือและเหล็กเป็นสินสอด โดยหยวนสี่ตี้แต่ตั้งพระสวามีให้มีตำแหน่งเฟิ่งจวิน ทั้งสองมีธิดาองค์โต มู่ฉืออิ๋ง (ชื่อเล่น ถวนถวน) ที่เป็นรัชทายาท และโอรสองค์รองเซียงอ๋อง เจียงมู่จือ (โต้วเปาเอ๋อร์) ถูกส่งไปศึกษากับตระกูลเจียงที่ซีจิงในฐานะว่าที่หัวหน้าสกุลเจียง มู่ฉืออิ๋งที่อายุสิบห้าปีที่โตมาอย่างเป็นที่รักและตามใจยิ่งจากเสด็จแม่ เสด็จพ่อ เสด็จยายไท่ซั่งหวง เสด็จตาพระพันปี และท่านน้าเสียนอ๋อง เสี่ยวเป่าเอ๋อร์ เป็นหัวโจกที่สำนักศึกษาเจาเหวินสำหรับราชนิกุลและบุตรหลานตระกูลใหญ่ที่พระอาจารย์ล้วนเอาไม่อยู่ ยกเว้น ไป๋สิงเจี่ยน ที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าสำนักหลันไถของเหล่าอาลักษณ์ที่บันทึกประวัติศาสตร์อย่างตรงไปตรงมา
ไป๋สิงเจี่ยนมาจากตระกูลหมอที่เก่งกาจในเมืองก่วงหลิง เมืออายุสิบสามก็มีชื่อเสียงว่าเป็นหมอฝีมือดี แต่ครอบครัวถูก ก่วงหลิงโหว บิดาตาย มารดาฆ่าตัวตาย ไป๋สิงเจี่ยนหลบหนีเข้าเมืองหลวงเพื่อขอความเป็นธรรม ได้หัวหน้าสำนักหลันไถ ต่งหู รับเป็นศิษย์ จนสิบหกปีให้หลังก็เป็นหัวหน้าสำนักหลันไถ ทั้งที่ตามปกติแล้วไม่น่าได้เป็นขุนนางเพราะพิการ เอ็นเข่าทั้งสองข้างถูกทำร้าย ทำให้เวลาเดินต้องใช้ไม้เท้าและมีอาการเจ็บปวดเรื้อรัง แถมยังเป็นเป็นคนแพ้ง่าย ถ้ามีคนแตะตัวจะผื่นขึ้น
มู่ฉืออิ๋งที่ต้องการจัดการกับไท่สื่อก็จัดการให้สำนักตรวจการพยายามหาเรื่องมาฟ้องร้องสำนักหลันไถ แต่ทุกคราก็ถูกยันกลับไปอย่างสบายๆ เพราะสำนักหลันไถเป็นยิ่งกว่าหน่วยสือราชการลับ รู้เรื่องชาวบ้านอย่างละเอียด จนมู่ฉืออิ๋งต้องออกหน้าเข้าไปในสำนักหลันไถเอง ได้เห็นว่าเจียงเหมี่ยนถูกจดในบันทึกชีวประวัติสนมชายาที่เจียงเหมี่ยนไม่ชอบอย่างยิ่ง (จขบ. สงสัยว่าทำไม่ไม่เป็นชีวประวัติฮองเฮาล่ะ)
มู่ฉืออิ๋งถูกองค์หญิงแคว้นเหยาทำร้ายเกือบตายถ้าไม่ได้ไป๋สิงเจี่ยนช่วย ก็ยิ่งทำให้ยุ่งกับไป๋สิงเจี่ยนมากขึ้นเรื่อยๆ บุกมาบ้าน กินอาหาร ก่อเรื่องยุ่งไม่เว้นวันเช่นกินไก่ชนของท่านน้า ไปหอนางโลมทำศึกปาหลิวเหลียน (ทุเรียน) ฯลฯ จนสนิท (?) กัน
เมื่อต่งหูที่เกษียณมีอันตราย ไป๋สิงเจี่ยนก็รีบไปช่วยโดยมีมู่ฉืออิ๋งเป็นเหาฉลามตามไปด้วย ต้องเผชิญกับปริศนาและอันตรายต่างๆ ทั้งนิยายที่คล้ายเรื่องของตระกูลไป๋ที่โยงไปถึงสกุลเจี่ยงแห่งซีจิง มีคนร้ายระหว่างทางทำให้มู่ฉืออิ๋งถูกพิษจนตามองไม่เห็น อดีตหมอหลวง หลิ่วมู่อวิ๋น (ที่เคยมีความหลังกับหยวนสี่ตี้จนเจียงเหมี่ยนงอนพาลูกกลับซีจิง แนะให้ตามหาหุบเขาราชาโอสถจนต้องไปเกี่ยวข้องกับก่วงหลิงโหวอีก ผลสรุปคือมู่ฉืออิ๋งมีลูก ถานหนู แบบไม่รู้เรื่องรู้ราวเท่าไหร่ จากเมืองหลวงไปสามปีจนเจียงเหมี่ยนต้องมาตามเป็นเหตุการณ์พ่อตาที่ถูกมัดมือปะทะลูกเขย แต่ทว่าไป๋สิงเจี่ยนก็ไม่มีคุณสมบัติเป็นเฟิ่งจวินได้
เรื่องที่ทีแรกคาดว่าจะเป็นนิยายตลกเบาสมอง ซึ่งเมื่อตามความต๊องของส่วนมู่ฉืออิ๋งก็มาได้ดี แต่มาทลายเพราะตวามแปลกของไป๋สิงเจี่ยน (โดยอยากนินทาว่านี่วัวแก่กินหญ้าอ่อน หลอกเด็กไม่ประสีประสาไปหน่อยแล้ว) สำหรับการดำเนินเรื่อง เมื่ออนุโลมการครองราชย์ของจักพรรดินี เรื่องราชสำนักที่ไม่ค่อยชิงดีชิงเด่นที่ก็ถือว่าเปลี่ยนอารมณ์สบายๆ ดีนะคะ แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องยอมรับว่าการอยู่รอดของราชวงศ์ก็น่าจะมากับโชคไม่น้อยถ้าไม่มีพระสวามีมาเป็นตัวช่วย แต่ที่รู้สึกประหลาดมากคือเรื่องการรักษาความปลอดภัยและองครักษ์เงาของเชื้อพระวงศ์ที่ดูจะชิลด์เกินไปหน่อยแล้ว แบบว่าไร้รูปแบบอำนาจและอิทธิพลของสังคมศักดินาไปหน่อยนะ
สรุปคือฮากับเรื่องการจัดการและปะทะระหว่างพ่อตาลูกเขย ส่วนความแบ๊วของนางเอกและจักรพรรดินีไม่ค่อยอินเท่าไหร่ ความชอบก็เอาไปต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของมากกว่ารักหน่อยเพราะความอืดอาดของการดำเนินเรื่องที่ไม่ให้ลุ้น รู้สึกว่าต้องมีเรื่องของหยวนสี่ตี้และเจียงเหมี่ยนมาก่อนแน่นอน แต่เมื่อค้นชื่อหนังสือของมากกว่ารักตามผู้แต่งก็ไม่พบ คิดว่าถ้าได้อ่านเรื่องแรกก่อนน่าจะทำให้สนุกขึ้นค่ะ
[26/02/20]
ที่มา
[1] ชิวรั่วเยีย (กวงซิน แปล). อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!. มากกว่ารัก, แจ่มใสพับลิชชิ่ง, 608 หน้า, 2563.
รายการนิยายจีนแปลไทย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น