คู่มือการเอาตัวรอดของนักกิน - เข่อเล่อเจียงทัง
เรื่อง คู่มือการเอาตัวรอดของนักกิน
โดย เข่อเล่อเจียงทัง (Ke Le Jiang Tang) แปลโดย เสี่ยวหวา
บล็อกเกอร์อาหารที่วิญญาณข้ามมิติไปยังสมัยโบราณและเข้าร่าง เจียงซูเหย่า ธิดาคนเดียวของ เซียงหยางปั๋ว และภรรยาเอก หลินซื่อ ที่มาจากตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆ โดยพี่สาวของหลินซื่อเข้าวังเป็น หลินกุ้ยเฟย ผู้ได้รับความโปรดปรานและมีความสัมพันธ์อันดีกับฮองเฮา ทั้งนี้เซียงหยางปั๋วถึงมีอนุภรรยาจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีลูกชาย จึงทำให้เจียงซูเหย่ามีความสำคัญในจวนไม่น้อย
เจียงซูเหย่าถูกหลินซื่อเลี้ยงให้มีความงามแบบบอบบางโศกเศร้าโดยการแต่งหน้าเขียนคิ้วและอดอาหารให้ผอมตามสมัยนิยมจนความงามโดดนกลบหมด เจียงซูเหย่ายังสนิทกับท่านหญิง ฉางเล่อ ที่ชอบพากันไปส่องหนุ่มรูปงามจนมีชื่อเสียร่ำลือ ในงานเลี้ยงที่องค์หญิงใหญ่จัดขึ้นเจียงซูเหย่าเกิดตกน้ำและได้ เซี่ยสวินช่วยขึ้นมา จึงเรียกร้องให้แต่งงานกับเซี่ยสวินเพื่อรักษาความบริสุทธิ์
เซี่ยสวินเป็นคุณชายสามของ เซี่ยกั๋วกง และภรรยาเอก หลิ่วซื่อ ที่สอบได้เป็นทั่นฮวาตั้งแต่อายุน้อย ปัจจุบันเป็นขุนนางในวังบูรพาของรัชทายาท มีบุคลิกหล่อเหลาเป็นที่สนใจของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ แต่กลับถูกบีบให้ไปขอเจียงซูเหย่าแต่งงาน ทำให้เซี่ยสวินและครอบครัวไม่พอใจเจ้าสาวคนใหม่ เซี่ยสวินถึงกับย้ายไปนอนในห้องหนังสือ
เจียงซูเหย่าคนใหม่ถึงมีความคับข้องใจเพราะการใช้ชึวิตในบ้านเดิม แต่ก็ยอมรับการคลุมถุงชนกับหนุ่มหล่อได้ ทั้งยังอาศัยโอกาสเปลี่ยนการใช้ชีวิต แต่งหน้าเบาบาง ใช้ชีวิตอย่างสดใสรื่นเริง ขอเปิดห้องครัวของเรือนสามเพื่อทำอาหารโดยแบกรับค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด (อาศัยว่ารวยมาก 555) ทำอาหารและขนมแบบต่างๆ
ฝีมือการทำอาหารของเจียงซูเหย่าก็เริ่มสร้างความเปลี่ยนแปลงของความเห็นของสมาชิกครอบครัวคนอื่น เริ่มจากลูกชายฝาแฝดสองคนเล็กของครอบครัวคุณชายใหญ่ เซี่ยสวินที่อายุยังน้อยและอยู่ในวัยกินจุ ลามไปยังเหล่าพี่พี่สะใภ้ และน้องสาวคนเล็กจนหมด ยกเว้นรุ่นพ่อแม่ที่ยังรักษากฏระเบียบอย่างเคร่งครัด เจียงซูเหย่ายังเตรียมกล่องอาหารกลางวันให้เซี่ยสวิน จนทำให้เพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมงามที่วังบูรพาเกิดความอยากอาหาร
ถึงตอนนี้สถานะของเจียงซูเหย่าในตระกูลเซี่ยก็เปลี่ยน เซี่ยสวินก็หลงรักเจียงซูเหย่าคนใหม่ที่ทั้งงดงามสดใส สามารถกุมหัวใจและกระเพาะได้อย่างมั่นคง ช่วยสนับสนุนในด้านต่างๆ ไม่ว่าเรื่องออกไปนอกจวน พยายามช่วยเมื่อถูกแม่สามีตำหนิ (เพราะทำหลานป่วยเนื่องจากกินมากไป) และว่าเจียงซูเหย่าไม่สามารถช่วยมห้สามีก้าวหน้าได้โดยเชิญเพื่อนมาบ้านที่จบลงด้วยหม้อไฟมื้อใหญ่ของรัชทายาทและเหล่าขุนนาง
เมื่อหลินซื่อที่ต้องรบกับอนุเช่นกันเกิดตั้งครรภ์และสุขภาพอ่อนแอเพราะความเครียด ก็ได้ลูกสาวจุดไฟให้ทำการค้าโดยเปิดร้านอาหารให้ชาวบ้านทั่วไปได้กินอาหารอร่อยที่ราคามิตรภาพ ตามด้วยร้านของกินเล่นข้างทาง และแผงขายอาหารเช้า พี่สะใภ้รองที่เป็นบุตรสาวแม่ทัพชายแดนโม่เป่ยและมีปัญหาเรื่องสามีชอบรับอนุและเหินห่างกับลูกสาวที่ฮูหยินผู้เฒ่าเลี้ยง ก็เกิดดวงตาเห็นธรรม เลิกรังควานอนุแล้วมาฝึกทำอาหารได้อย่างมีพรสวรรค์ด้านการใช้มีดและช่วยหลินซื่อดูแลกิจการจนสามีตาสว่าง
เจียงซูเหย่าออกเมนูเพื่อสถานการณ์ต่างๆ เมื่อรัชทายาทพาขุนนางไปจัดการขุนนางกังฉินและดูแลการสร้างเขื่อน ก็มีน้ำปรุงรสและหมูรมควันให้เซี่ยสวินติดตัวไปด้วย แต่ขากลับมีการลอบสังหารรัชทายาทที่เซี่ยสวินบาดเจ็บ ตอนพักฟื้นเลยได้กินแค่อาหารมังสวิรัติ ทำบะหม่ีกึ่งสำเร็จรูปให้หลานบ้านใหญ่กินตอนสอบเคอจวี่ ทำอาหารในงานล่าสัตว์ฤดูสารท เทศกาลต่างๆ เช่น ไหว้พระจันทร์ และ ปีใหม่ โดยเซี่ยสวินแทบจะรากเลือดกว่าจะได้เข้าหอ ... เมื่อเซี่ยสวินเป็นผู้ตรวจการมณฑล เจียงซูเหย่าก็เปิดร้านอาหารและหอสุราไปพลาง
เนื้อเรื่องเน้นอาหารและความตะกละของเหล่าตัวละครทั้งหลาย เรื่องติดเรทคือตัดเข้าโคมในเล่มสุดท้ายตอนใกล้จบ เน้นความฮาของหนุ่มซิงขนานแท้ที่ไม่เคยแม้แต่จูบและมีอาการร้อนในมากเกินไปมาก่อนมากกว่า สรุปในภาพรวมคือโครงเรื่องความจริงไม่มีอะไรมาก เน้นความฟินของการกินอาหารเป็นหลัก คืออธิบายอย่างเยอะแถมเหมือนวนซ้ำด้วย แต่อ่านแล้วก็น่ากินดีค่ะ
มีความรู้สึกแปลกอยู่บ้าง เช่น สงสัยฝีมือการทำอาหารของบล็อกเกอร์ที่ทักษาไม่น่าสู้เชฟ (อย่างในเรื่อง 'ตำรับรักชายากระทะเหล็ก') การหาเครื่องปรุงและเครื่องเทศที่ไม่ได้ใช้เป็นยา การมีอยู่ของปูอัดแบบเป็นอาหารทั่วไปทั้งที่เป็นอาหารยุคใหม่ การกินเนื้อของชาวบ้านทั่วไปที่ไม่น่าจะบ่อยขนาดในเรื่อง ตระกูลใหญ่ที่แยกกันกินตลอด อย่างน้อยน่าจะมีมื้ออาหารร่วมกนบ้างเป็นระยะ การรับรสของคนที่แตกต่างโดยเฉพาะรสเผ็ดหรือความเหม็น คือใช่ว่าจะชอบกันทุกคน แต่นี่คือสวาปามกันหมด มีที่ไม่ชอบบ้างก็ดีนะ ตอนที่เซี่ยสวินบาดเจ็บ ทำไมไม่ให้อาหารที่มีโปรตีนวิตามินและเกลือแร่สูง กลับให้กินแต่พวกโจ๊กเพื่อรักษากระเพาะ ฯลฯ แต่เรื่องพวกนี้ก็โดนอาหารกลบเกือบมิดแหละค่ะ 555
ที่มา
[1] เข่อเล่อเจียงทัง (เสี่ยวหวา แปล). คู่มือการเอาตัวรอดของนักกิน. สำนักพิมพ์อรุณ, 3 เล่มจบ, 322 + 318 + 382 หน้า, 2565.
รายการนิยายจีนแปลไทย
โดย เข่อเล่อเจียงทัง (Ke Le Jiang Tang) แปลโดย เสี่ยวหวา
บล็อกเกอร์อาหารที่วิญญาณข้ามมิติไปยังสมัยโบราณและเข้าร่าง เจียงซูเหย่า ธิดาคนเดียวของ เซียงหยางปั๋ว และภรรยาเอก หลินซื่อ ที่มาจากตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆ โดยพี่สาวของหลินซื่อเข้าวังเป็น หลินกุ้ยเฟย ผู้ได้รับความโปรดปรานและมีความสัมพันธ์อันดีกับฮองเฮา ทั้งนี้เซียงหยางปั๋วถึงมีอนุภรรยาจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีลูกชาย จึงทำให้เจียงซูเหย่ามีความสำคัญในจวนไม่น้อย
เจียงซูเหย่าถูกหลินซื่อเลี้ยงให้มีความงามแบบบอบบางโศกเศร้าโดยการแต่งหน้าเขียนคิ้วและอดอาหารให้ผอมตามสมัยนิยมจนความงามโดดนกลบหมด เจียงซูเหย่ายังสนิทกับท่านหญิง ฉางเล่อ ที่ชอบพากันไปส่องหนุ่มรูปงามจนมีชื่อเสียร่ำลือ ในงานเลี้ยงที่องค์หญิงใหญ่จัดขึ้นเจียงซูเหย่าเกิดตกน้ำและได้ เซี่ยสวินช่วยขึ้นมา จึงเรียกร้องให้แต่งงานกับเซี่ยสวินเพื่อรักษาความบริสุทธิ์
เซี่ยสวินเป็นคุณชายสามของ เซี่ยกั๋วกง และภรรยาเอก หลิ่วซื่อ ที่สอบได้เป็นทั่นฮวาตั้งแต่อายุน้อย ปัจจุบันเป็นขุนนางในวังบูรพาของรัชทายาท มีบุคลิกหล่อเหลาเป็นที่สนใจของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ แต่กลับถูกบีบให้ไปขอเจียงซูเหย่าแต่งงาน ทำให้เซี่ยสวินและครอบครัวไม่พอใจเจ้าสาวคนใหม่ เซี่ยสวินถึงกับย้ายไปนอนในห้องหนังสือ
เจียงซูเหย่าคนใหม่ถึงมีความคับข้องใจเพราะการใช้ชึวิตในบ้านเดิม แต่ก็ยอมรับการคลุมถุงชนกับหนุ่มหล่อได้ ทั้งยังอาศัยโอกาสเปลี่ยนการใช้ชีวิต แต่งหน้าเบาบาง ใช้ชีวิตอย่างสดใสรื่นเริง ขอเปิดห้องครัวของเรือนสามเพื่อทำอาหารโดยแบกรับค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด (อาศัยว่ารวยมาก 555) ทำอาหารและขนมแบบต่างๆ
ฝีมือการทำอาหารของเจียงซูเหย่าก็เริ่มสร้างความเปลี่ยนแปลงของความเห็นของสมาชิกครอบครัวคนอื่น เริ่มจากลูกชายฝาแฝดสองคนเล็กของครอบครัวคุณชายใหญ่ เซี่ยสวินที่อายุยังน้อยและอยู่ในวัยกินจุ ลามไปยังเหล่าพี่พี่สะใภ้ และน้องสาวคนเล็กจนหมด ยกเว้นรุ่นพ่อแม่ที่ยังรักษากฏระเบียบอย่างเคร่งครัด เจียงซูเหย่ายังเตรียมกล่องอาหารกลางวันให้เซี่ยสวิน จนทำให้เพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมงามที่วังบูรพาเกิดความอยากอาหาร
ถึงตอนนี้สถานะของเจียงซูเหย่าในตระกูลเซี่ยก็เปลี่ยน เซี่ยสวินก็หลงรักเจียงซูเหย่าคนใหม่ที่ทั้งงดงามสดใส สามารถกุมหัวใจและกระเพาะได้อย่างมั่นคง ช่วยสนับสนุนในด้านต่างๆ ไม่ว่าเรื่องออกไปนอกจวน พยายามช่วยเมื่อถูกแม่สามีตำหนิ (เพราะทำหลานป่วยเนื่องจากกินมากไป) และว่าเจียงซูเหย่าไม่สามารถช่วยมห้สามีก้าวหน้าได้โดยเชิญเพื่อนมาบ้านที่จบลงด้วยหม้อไฟมื้อใหญ่ของรัชทายาทและเหล่าขุนนาง
เมื่อหลินซื่อที่ต้องรบกับอนุเช่นกันเกิดตั้งครรภ์และสุขภาพอ่อนแอเพราะความเครียด ก็ได้ลูกสาวจุดไฟให้ทำการค้าโดยเปิดร้านอาหารให้ชาวบ้านทั่วไปได้กินอาหารอร่อยที่ราคามิตรภาพ ตามด้วยร้านของกินเล่นข้างทาง และแผงขายอาหารเช้า พี่สะใภ้รองที่เป็นบุตรสาวแม่ทัพชายแดนโม่เป่ยและมีปัญหาเรื่องสามีชอบรับอนุและเหินห่างกับลูกสาวที่ฮูหยินผู้เฒ่าเลี้ยง ก็เกิดดวงตาเห็นธรรม เลิกรังควานอนุแล้วมาฝึกทำอาหารได้อย่างมีพรสวรรค์ด้านการใช้มีดและช่วยหลินซื่อดูแลกิจการจนสามีตาสว่าง
เจียงซูเหย่าออกเมนูเพื่อสถานการณ์ต่างๆ เมื่อรัชทายาทพาขุนนางไปจัดการขุนนางกังฉินและดูแลการสร้างเขื่อน ก็มีน้ำปรุงรสและหมูรมควันให้เซี่ยสวินติดตัวไปด้วย แต่ขากลับมีการลอบสังหารรัชทายาทที่เซี่ยสวินบาดเจ็บ ตอนพักฟื้นเลยได้กินแค่อาหารมังสวิรัติ ทำบะหม่ีกึ่งสำเร็จรูปให้หลานบ้านใหญ่กินตอนสอบเคอจวี่ ทำอาหารในงานล่าสัตว์ฤดูสารท เทศกาลต่างๆ เช่น ไหว้พระจันทร์ และ ปีใหม่ โดยเซี่ยสวินแทบจะรากเลือดกว่าจะได้เข้าหอ ... เมื่อเซี่ยสวินเป็นผู้ตรวจการมณฑล เจียงซูเหย่าก็เปิดร้านอาหารและหอสุราไปพลาง
เนื้อเรื่องเน้นอาหารและความตะกละของเหล่าตัวละครทั้งหลาย เรื่องติดเรทคือตัดเข้าโคมในเล่มสุดท้ายตอนใกล้จบ เน้นความฮาของหนุ่มซิงขนานแท้ที่ไม่เคยแม้แต่จูบและมีอาการร้อนในมากเกินไปมาก่อนมากกว่า สรุปในภาพรวมคือโครงเรื่องความจริงไม่มีอะไรมาก เน้นความฟินของการกินอาหารเป็นหลัก คืออธิบายอย่างเยอะแถมเหมือนวนซ้ำด้วย แต่อ่านแล้วก็น่ากินดีค่ะ
มีความรู้สึกแปลกอยู่บ้าง เช่น สงสัยฝีมือการทำอาหารของบล็อกเกอร์ที่ทักษาไม่น่าสู้เชฟ (อย่างในเรื่อง 'ตำรับรักชายากระทะเหล็ก') การหาเครื่องปรุงและเครื่องเทศที่ไม่ได้ใช้เป็นยา การมีอยู่ของปูอัดแบบเป็นอาหารทั่วไปทั้งที่เป็นอาหารยุคใหม่ การกินเนื้อของชาวบ้านทั่วไปที่ไม่น่าจะบ่อยขนาดในเรื่อง ตระกูลใหญ่ที่แยกกันกินตลอด อย่างน้อยน่าจะมีมื้ออาหารร่วมกนบ้างเป็นระยะ การรับรสของคนที่แตกต่างโดยเฉพาะรสเผ็ดหรือความเหม็น คือใช่ว่าจะชอบกันทุกคน แต่นี่คือสวาปามกันหมด มีที่ไม่ชอบบ้างก็ดีนะ ตอนที่เซี่ยสวินบาดเจ็บ ทำไมไม่ให้อาหารที่มีโปรตีนวิตามินและเกลือแร่สูง กลับให้กินแต่พวกโจ๊กเพื่อรักษากระเพาะ ฯลฯ แต่เรื่องพวกนี้ก็โดนอาหารกลบเกือบมิดแหละค่ะ 555
[05/03/23]
ที่มา
[1] เข่อเล่อเจียงทัง (เสี่ยวหวา แปล). คู่มือการเอาตัวรอดของนักกิน. สำนักพิมพ์อรุณ, 3 เล่มจบ, 322 + 318 + 382 หน้า, 2565.
รายการนิยายจีนแปลไทย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น